ကဗ်ာမဟုတ္ပါ

မင္းမွတ္မိေသးလား
အေမဆူတိုင္း မင္းအတြက္ကူေျပာတတ္ခဲ႔တာေတြ
တစ္ဆိုင္တည္း အတူထိုင္ခဲ႔တဲ႔ ေန႔ရက္ေတြ
အတူေသာက္ခဲ႔တဲ႔ အရက္ေတြ
ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကို ႏွစ္ေယာက္ေသာက္တဲ႔အျဖစ္ေတြ
ျပီးေတာ႔ ေန႔တိုင္းေသာ႔ဖြင္႔ေပးရတဲ႔ ငါ႔ရဲ႕ညေတြ ။

မင္းမွတ္မိေသးလား
ခုနစ္စင္ၾကယ္တို႔ အျမီးေထာင္တုန္း
အေမတစ္ေယာက္နဲ႔ ညီတစ္ေယာက္
ရတက္ေပြရင္း ရွင္းခဲ႔ရတဲ႔
မင္းရွာခဲ႔တဲ႔ ျပသနာေလ ။

မင္းမွတ္မိေသးလား
မင္းတာ၀န္က်တဲ႔ ျမိဳ႕ေလးမွာ
ငါတို႔ေႏြးေထြးစြာ အတူထိုင္ျဖစ္ၾကတုန္း
ညီအကိုခ်စ္ျခင္းကို သက္ေသထူခဲ႔တာ
ငါမေမ႔ရက္ဘူး ။

မင္းမွတ္မိေသးလား
ေခတၱျပန္လာတဲ႔ ငါ႔ကိုၾကည္႔တဲ႔
မင္းရဲ႕ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ မ်က္၀န္းေတြ
ငါ႕ေရွ႕မွာ အားတင္းရင္း
မ်က္ရည္က်တဲ႔ အျဖစ္ေတြ
ငါနဲ႔ေနခ်င္တယ္လို႔ မင္းေျပာခဲ႔တာေတြ ။

မင္းသိရဲ႕လား
မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ေျပာျပေနတဲ႔
မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ၀မ္းနည္းပူေဆြးမႈ
ကြဲေၾကတဲ႔မ်က္၀န္းနဲ႔ မ်က္ရည္၀ဲေနတဲ႔ဖခင္
ေမးေၾကာေတြေထာင္ေလာက္ေအာင္
အံတင္းတင္းၾကိတ္ထားတဲ႔ အကိုၾကီးရဲ႕ေသာက
ေမာင္ေလးရယ္လို႔ဖက္ငိုတဲ႔ တစ္ဦးတည္းေသာအမရဲ႕ ေ၀ဒနာ
ဒီအပူေတြ ၾကားထဲမွာ ငါ႔မ်က္ႏွာဟာ
မခ်ိတင္ကဲ ဒဏ္ရာေတြအျပည္႔နဲ႕ ။

လြန္ခဲ႔တဲ႔ ခုနစ္လကေပါ႔
ငါ႔ရင္ဘတ္ကို မိုးၾကိဳးပစ္ခဲ႔တာ...။

လာကတည္းက သြားဘို႔အတြက္ဘဲ
တရားဆိုတာလည္း ရင္ထဲမွာေတာ႔ ရွိခဲ႔ၾကတယ္
လက္ေတြ႔မွာတရားကို ေသာကေတြစားတဲ႔အခါ
အကိုေရ....
ဒါဟာ မင္းအတြက္ေတာ႔
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ မဟုတ္ခဲ႔ဘူး ။

စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ

မိုးျမင္႔တိမ္

အကိုဆံုးခဲ႔တာ ခုနစ္လျပည္႔တဲ႔ ေန႔ေလးမွာ ကဗ်ာမဟုတ္စာ မဟုတ္တဲ႔ ခံစားခ်က္ေလးေတြကို ပိုစ္႔ေလးတစ္ပုဒ္ အေနနဲ႔ တင္မိလိုက္တယ္။ ေၾကကြဲမႈကို ေဖာက္ထုတ္ျခင္းျဖစ္လို႔ ဖတ္လို႔မေကာင္းခဲ႔ရင္ အားလံုးဘဲ နားလည္ေပးၾကပါဗ်ာ။

အထက္တြင္အသံုးျပဳထားေသာပံုကို www.ncac.org မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။