နဖူးစီးပတ္လိုက္တဲ႔ ေကာင္းကင္

ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ႔လိုက္တဲ႔ တစ္ႏွစ္တာရဲ႕အစြန္းထြက္ခရီးမွာ
အေရႏွစ္ခါလဲတယ္
ရင္ကေပါက္ဖြားတဲ႔ ေသြးသားကို
ေသမိန္႔ႏွစ္ခါ ခ်ခဲ႔ဘူးတယ္ ။

ပညာသည္လည္း မဟုတ္ခဲ႔ဘူး
ပညာရွင္လည္း မဟုတ္ခဲ႔ဘူး
၀ါသနာကို ရင္မွာပိုက္ရင္းၾကဲခ်လိုက္ေတာ႔
နိစၥဓူ၀နဲ႔ တည္တဲ႔ဘံုမွာ
ငါ႔ကဗ်ာတစ္ငံုစာေလာက္ေတာ႔ ေသာက္ခြင္႔ရခ်င္မေပါ႔ ။

မရွိျခင္းနဲ႔ စခဲ႔တဲ႔ေကာင္းကင္မွာ
ေပါင္းစည္းလာတဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြလက္နဲ႔
ငါ႔ေကာင္းကင္ဘံုက တျဖည္းျဖည္းရုပ္လံုးၾကြလို႔ ။

ကိုယ္႔အလံ ကိုယ္ထူလိုက္စမ္းဘာ ။

ေလွကားထစ္တိုင္းသာ တက္ခြင္႔ရွိခဲ႔ရင္
လူလူခ်င္းနင္းႏိုင္တဲ႔ အခြင္႔ရွိခဲ႕ရင္
ရင္ဘတ္မွာျဖစ္တဲ႔ အျမဳေတကို
အညဳသေျပေတြက အလဲထိုးႏိုင္ခဲ႔ရင္
လူယဥ္ေက်းတို႔ေနတဲ႔ တိုင္းျပည္မွာ
ေသခ်ာတယ္.....မုဒိတာဟာ ပန္းမျဖစ္ႏိုင္ဘူး ။

ေကာက္က်စ္ျခင္းက ရုိးသားျခင္းကိုအႏိုင္ယူ
လိမ္လည္ျခင္းက ေျဖာင္႔မတ္ျခင္းကိုအလဲထိုး
ပုထုဇဥ္တို႔ရဲ႕ အေရာင္ဆိုးခံစိတ္ဓါတ္ေတြမွာ
အမွန္အမွားဟာ ေရာေထြးလာမွေတာ႔
ငါ႔ကိုယ္ငါ ရိုက္ခ်ိဳးပစ္လိုက္ရင္းက
ေလာကပါလအတြက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထားခဲ႔မယ္ ။

ခရာသံေတြရဲ႕ ခြာရွပ္သံေတြလည္း ညံခဲ႔ျပီ
ေျပးလမ္းတို႔ရဲ႕ စိန္ေခၚပြဲေတြလည္း စခဲ႔ျပီ
ဆိုင္ကလုန္းလည္း ရခိုင္ထဲကို ျဖတ္၀င္ခဲ႔ျပီ
လူသိရွင္ၾကား ဘုရားရွိခိုးတတ္တဲ႔လူေတြလည္းရွိခဲ႔ျပီ
အေမ႔အတြက္လို႔ ေျပာတဲ႔ပါးစပ္ကလည္း
ေသရည္အရက္ဆိုတာကို ေသာက္တတ္ေနခဲ႔ျပီ ။

ေလာကေရ.....
ငါ..ဟာလူပါ လူက်င္႔လူၾကံေတာ႔ၾကံဦးမေပါ႔
လူေတြၾကားမွာ လူပီသခ်င္ေသးသေပါ႔ ။

ကဲ...အခု
ရင္ဘတ္တူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္က
အံခ်လိုက္တဲ႔ အႏုပညာနဲ႔ ငါ႔ေကာင္းကင္ေမွးစက္ဘို႔
ေထြးဖက္တဲ႔ေခါင္းစီးတစ္စံု ဆင္ျမန္းရင္း
ငါ႔ ကဗ်ာပန္းေတြက ပြင္႔လန္းေနျမဲဘဲ ။

ရိုက်ိဳးမႈေတြအတြက္နဲ႔ဘဲ ငါတို႔ခါးေတြ
ကိုင္းျမဲကိုင္းဆဲ ညႊတ္ျမဲညႊတ္ေနရဆဲဘဲ ။

ေခတ္ကိုက ႏြဲ႕ေႏွာင္းမႈေတြအသာစီးရတဲ႔အခါ
မင္းတို႔ငါတို႔ရဲ႕ ကေလာင္ေတြအေရာင္မထြက္ေတာ႔တာ
ငါ....သိပ္စိတ္နာတယ္ သူငယ္ခ်င္း ။

စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္

ကြ်ႏု္ပ္၏ ဘေလာ႔ခ္ဘန္နာေလးအတြက္ မအားလပ္သည္႔ၾကားမွ တကူးတက အခ်ိန္ယူကာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ဒီဇိုင္းေရးဆြဲကူညီေပးေသာ ယိမ္းႏြဲ႕ပါးမွ ကိုမိုးၾကယ္အား ဤကဗ်ာေလးႏွင္႔အတူ အထူးပင္ ေလးနက္ လိႈက္လွဲစြာ ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း။