Sunday, February 21, 2010

ေက်ာက္ျဖစ္သြားတဲ႔ အျဖဴ

အစဥ္အလာနဲ႔ ထံုးတမ္းဓေလ႔ကိုေဖာက္ဖ်က္ဖို႔
လက္ႏွစ္ဖက္ရဲ႕ အသက္ဓါတ္ထက္
ဦးေႏွာက္ရဲ႕တြက္ခ်က္မႈက အစြန္းထြက္နည္းမယ္ ။ ။

ကိုယ္တိုင္က ခရီးသြားတစ္ေယာက္
ကိုယ္႔လမ္းကိုယ္ ေဖာက္ရမဲ႔အစား
သူမ်ားေျခေထာက္ေတြ လိုက္ဖမ္းေနခဲ႔ေတာ႔
ေစတနာအေရာင္ဟာ ျပဒါးလိုေမွာင္တယ္ ။ ။

အေကာင္းဆံုးကိုေတာ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ၾကသူခ်ည္းပဲ
အစြန္းႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ဖို႔ေတာ႔
လက္တံေတြ ရွည္ဖို႔လိုလိမ္႔မယ္ ။ ။

ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ၾကီးက်ယ္ျမင္႔ျမတ္မႈမွာ
အျဖဴေရာင္မွတ္တမ္းေတြ ခ်ိဳးဖ်က္ခံရမွေတာ႔
ကိုယ္တိုင္ၾကိဳခ်က္လိုက္တဲ႔ အနာဂါတ္အတြက္
မက်တ္ေတာ႔မယ္႔ အနာရင္႔ရင္႔ေတြ
မင္း မလြမ္းရစ္နဲ႔ ။ ။

ေခတ္ကိုက အတုေတြေမာ္ၾကြားလာတဲ႔အခါ
ထိုးစစ္ ဆင္ ေတြက ေျခတစ္လွမ္းမဆုတ္ေတာ႔တဲ႔အခါ
တေစၦမေၾကာက္တဲ႔ မ်က္ကန္းေတြအတြက္
နာနာဘာ၀ဟာ အေရးမပါေတာ႔ဘူး ။ ။



စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္

6 comments:

GreenGirl said...

ကဗ်ာေတြေပ်ာက္ေနတဲ့ ငါ့အစ္ကို... ေပၚလာေတာ့လည္း လက္သံေျပာင္ေနတာပဲ :)

အိျႏၵာ said...

ေခတ္ကိုက အတုေတြေမာ္ၾကြားလာတဲ႔အခါ ထိုးစစ္ ဆင္ ေတြက
ေျခတစ္လွမ္းမဆုတ္ေတာ႔တဲ႔အခါ တေစၦမေၾကာက္တဲ႔ မ်က္ကန္းေတြအတြက္ နာနာဘာ၀ဟာ အေရးမပါေတာ႔ဘူး ။ ။

ေကာင္းလိုက္တာဟယ္ ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္က ေရွ႕ကစာသားေတြ ဘယ္လိုမွ လိုက္လို႔မမွီေအာင္ ေတာ္ေတာ့္ကိုေကာင္းတယ္ ေမာင္ေလး..

အိျႏၵာ

မိုးေမာင္ said...

က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြေတာ့ မသိဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီကဗ်ာဖတ္တာ ကိုယ့္ေပတံနဲ႔ကုိယ့္ ၀ါဒကို ႐ိုက္ခ်ိဳးေနတာပဲ ျမင္တယ္။ ကဗ်ာညဥ္ေတြ သိပ္ထက္မေနနဲ႔ဗ်ာ။ ဓာတ္ပ်က္တယ္....

(မူးသလို.. ႐ူးသလိုနဲ႔ ေရးသည္)
ေလးစားလွ်က္...

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

ကဗ်ာကို ၂ခါ ျပန္ဖတ္မိတယ္။ ေခါင္းစဥ္ကိုက လွေနတာ အစ္ကိုမိုးျမင့္တိမ္ရဲ႕...

ဒ႑ာရီ said...

အကို႔ရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို အျမဲတမ္း ဖတ္ျဖစ္ေပမယ့္။ ကြန္မန္႔မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ကဗ်ာေလး အရမ္းေကာင္းလို႔ ေလးစားမိသလို ေရးလိုက္တဲ့ ကဗ်ာတိုင္း လွပတဲ့ ကာရံေတြနဲ႔ အေတြးေတြကို အျမဲတမ္း ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒီကဗ်ာေလးရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အပိုဒ္ေလးကို အရမ္း ႏွစ္သက္မိတယ္ အကို...။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

Unknown said...

ေအာက္ဆံုး အပိုဒ္ေလး သတိရလို႕
လာျပန္ဖတ္တာအကို.း )..

Template by - Abdul Munir