" ေလာက၌ ျဖစ္တည္သမွ်ေသာ သက္ရွိဟူသမွ်တို႔သည္ ေသဆံုးရန္အတြက္သာ ေမြးဖြားလာၾက၏ ။ "
ရက္သတၲပတ္ တစ္ပတ္၏အဆံုးဟုေခၚဆိုႏုိင္သလို အစဟုလည္း မည္တြင္ႏိုင္သည္႔ တနဂၤေႏြတစ္ရက္၏ မနက္ခင္း၌ ကြ်ႏု္ပ္သည္ လန္းဆန္းစြာ အိပ္စက္ရာမွ ႏိုးထခဲ႔ေလသည္။ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္အမႈကို ျပဳလုပ္ျပီး၌ မနက္ပိုင္းမပ်က္မကြက္ ျပဳလုပ္ေနၾကေသာ ဘုရား၀တ္ျပဴျခင္းအမႈကို ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဦးစြာပထမ ျပဳလုပ္ေလ၏။ ထိုဘုရား၀တ္ျပဳျခင္းအမႈျပီးလတ္ေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မနက္စာအလို႔ငွာ ေပါင္မုန္႔မီးကင္ကာ ေထာပတ္သုတ္၍ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို ေဖ်ာ္ကာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မနက္စာကို ၀မ္းမီးျငိမ္းေအာင္ျပဳေလ၏ ။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ကြ်ႏုပ္၏ ေဘးခန္းကပ္လ်က္ေနေသာ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားျဖစ္သကဲ႔သို႔ ကြ်ႏု္ပ္၏ ခင္ရာေဆြမ်ိဳးဟုဆိုအပ္ေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြ ကိုဒီပႏွင္႔ မရတနာတို႔ စံုတြဲမွာ ၀တ္ေကာင္းစားလွမ်ား ၀တ္ဆင္ကာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အိမ္ေပၚသို႔ တက္လာေလေတာ႔၏ ။
ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင္႔ထြက္သြားေသာ ကိုဒီပႏွင္႔ မရတနာတို႔ လင္မယားကို ၾကည္႔ကာ စီးပြားရွာရာ၌ တက္ညီလက္ညီႏိုင္ပါေပ၏ ဟုေတြးေတာမိေလသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ တာ၀န္ျဖင္႔ ဒီျမိဳ႕ေလးသို႔ေျပာင္းလာျပီးေနာက္ပိုင္း၌ ကိုဒီပတို႔ လင္မယားမွာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္ခဲ႔ေလသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ထမင္းဟင္းကို ေကာင္းစြာမခ်က္တတ္သျဖင္႔ စားေရးေသာက္ေရး အခက္ခဲကို ဤလင္မယားမွ မ်ားစြာ အကူအညီေပးေလ၏။ထို႔ေၾကာင္႔ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ဤလင္မယားကို မ်ားစြာေက်းဇူးတင္မိေလ၏။ကြ်ႏု္ပ္မွာတစ္ကိုယ္ေရတကာရသမားျဖစ္သည္႔အေလ်ာက္ေအးေဆးစြာေနလိုသျဖင္႔ ဤႏွစ္ခန္းတြဲအိမ္ေလးကို ငွားရမ္းမိသည္မွာပင္ ကြ်ႏု္ပ္အတြက္ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ားႏွင္႔ ေတြဆံုေစရန္ ဖန္တီးေပးလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္ေလ၏ ။
ကြ်ႏု္ပ္လည္းထိုသို႔ေတြးေတာရင္း ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ထိုင္ကာ ေကာ္ဖီကို ဇိမ္ခံေသာက္ရင္း ကြ်ႏု္ပ္လြန္စြာ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္လွေသာ London စီးကရက္ကို မီးညိွ ဖြာရိႈက္ေနေလေတာ႔၏ ။ ထို႔ေနာက္ အနည္းငယ္အိုက္စပ္စပ္ျဖစ္လာသျဖင္႔ ကြ်ႏု္ပ္ေရွ႕စားပြဲေအာက္တြင္ ရွိေသာ ယပ္ေတာင္ကို ယူကာ အသာခပ္ေနေလမိေတာ႔၏ ။ ထုိသို႔ ခပ္ေနရင္းမွ ယပ္ေတာင္တြင္ ပံုႏွိပ္ရိုက္ႏွိပ္ထားေသာ " ဧည္႕သည္ " ဆိုေသာ သံေ၀ဂ လကာၤေလးထံ မ်က္လံုးေရာက္ရွိသြားေပေလေတာ႔သည္။ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ထိုလကၤာေလးအား ႏႈတ္မွအသံထြက္၍ ဖတ္လိုက္ေလေတာ႔၏ ။
လာတုန္းကလည္း တစ္ေယာက္တည္းေနာ္
လက္တြဲေခၚကာ ေဖာ္မပါဘူး
ဥစၥာခ်ည္းႏွီး ကိုယ္ထည္းတည္း ။
ျပန္သြားေတာ႔လည္း တစ္ေယာက္တည္းေနာ္
လက္တြဲေခၚကာ ေဖာ္မပါဘူး
ဥစၥာခ်ည္းႏွီး ကိုယ္ထည္းတည္း ။
လာျပီးေတာ႔နား မသြားေသးခင္
ခ်ိန္ေလးတြင္မွ
ျပံဳးရီမဲ႔ငို ခ်စ္မုန္းပိုၾက
မလိုေဒါသ လိုေလာဘႏွင္႔
ဘ၀ရိပ္ျမံဳ ကၾကိဳးစံုခဲ႔
ကံကုန္မိုးခ်ဳပ္ သုတ္သုတ္ေစာလွ်င္
ခရီးႏွင္သည္
တို႔လွ်င္ ဧည္႔သည္ပါတကား ။
ထိုသို႔ရြတ္ဆိုသံ အဆံုး၌ ကြ်ႏု္ပ္၏ အၾကားအာရံုသို႔ ကိုဒီပတို႔ အခန္းေရွ႕မွ ကိုဒီပတုိ႔ လင္မယားအားေအာ္ေခၚေနေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္၏ ေခၚသံမွာ တိုး၀င္လာေလ၏ ။
အမ်ိဳးသမီး ။ ။ကိုဒီပ မရတနာ။ မရတနာ။ ဘယ္မ်ားသြားၾကလဲမသိဘူး။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ဒီက အမက ကိုဒီပတို႔ ဆီလာတာမ်ားလားခင္ဗ်။
အမ်ိဳးသမီး ။ ။ဟုတ္ပါတယ္ရွင္ ဒီက အကို ကိုဒီပတို႔ ဘယ္မ်ားသြားသလဲ သိပါသလားရွင္။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ဟုတ္ကဲ႔ပါ ဒါဆို ဒီက အမ ဒီမွာ ခဏထိုင္ေစာင္႔ပါလားခင္ဗ်ာ။ သူတို႔သြားတာ နည္းနည္းေတာ႔ၾကာသြားပါျပီ။ ျပန္လာကာနီးပါျပီ။
အမ်ိဳးသမီး ။ ။ေက်းဇူးတင္ပါရွင္ ကြ်န္မက သူတို႔နဲ႔ အလုပ္ကိစၥ ခ်ိန္းထားလို႔ ။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ ဒီမွာ ထိုင္ေစာင္႔လို႔ ရပါတယ္။ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင္႔ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ထုိအမ်ိဳးသမီးထိုင္ရန္ အလို႔ငွာ ထုိင္ခံုတစ္လံုးကို ေရႊ႔ေပးလိုက္ေလ၏ ။ အႏွီ အမ်ိဳးသမီးသည္လည္း အိမ္ေပၚသို႔တက္လက္ကာ ထုိင္ေလ၏ ။
အမ်ိဳးသမီး ။ ။သူတို႔သြားတာၾကာျပီလားရွင္႔။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ဟုတ္ကဲ႔ မနက္(၈)နာရီေလာက္ကသြားတာပါ။ အခု(၁၀)နာရီ ထိုးျပီဆိုေတာ႔ (နာရီကိုၾကည္႔လ်က္) ျပန္လာခါနီးပါျပီ။
အမ်ိဳးသမီး ။ ။ေအာ္ ဟုတ္ကဲ႔ ကြ်န္မ နာမည္က ရည္မြန္သန္႔ပါ။ ဒီက အကိုနာမည္က???
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ေအာ္ ဟုတ္ကဲ႔ ေတြရတာ၀မ္းသာပါတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္က မိုးျမင္႔တိမ္ပါ။
ရည္မြန္သန္႕ ။ဟုတ္ကဲ႔ရွင္ ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေစာေစာက ကြ်န္မလာတုန္း အကို " ဧည္႔သည္ " ဆိုတဲ႔ လကၤာေလးရြတ္ေနသံၾကားတယ္။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ။ တေလာက ကြ်န္ေတာ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆံုးတုန္းက လိုက္ပို႔ရင္း သူ႔မိသားစုက သူ႔အတြက္ ဓမၼဒါန လုပ္တဲ႔ ယပ္ေတာင္ေလးမွာ ရိုက္ထားတာပါ။
ရည္မြန္သန္႕ ။ဟုတ္ကဲ႔ ကြ်န္မလည္း ဒီလကၤာေလးကို သိပါတယ္။ ဒီလကၤာေလးမွာ ဆံုးမထားတာေလးေတြက သိပ္မွန္ပါတယ္ရွင္။ ေနာက္ဆံုး သြားရမဲ႔ ခရီးမွာ ကိုယ္နဲ႔ အေဖာ္ဘယ္သူမွ ပါမွာမဟုတ္ဘူးေလ။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ဒါေပါ႔ မရည္မြန္သန္႔ရယ္။ လူေတြဟာ ေမြးဖြားလာကတည္းက ေသဆံုးဘို႔ဘဲမွလား။ ေသျခင္းတရားဆိုတာ ဒဂၤျပားတစ္ျပားရဲ႕ ေခါင္းနဲ႔ ပန္းလိုပါဘဲ။ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သလို တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု အလြန္တရာမွလည္း နီးကပ္ၾကတယ္ေလ။ ေကြးေသာလက္မဆန္႔မွီ ဆန္႔ေသာလက္မေကြးမွီ လို႔ဆိုတယ္မွလား။
ရည္မြန္သန္႕ ။ဟုတ္ပါတယ္ရွင္။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။အင္း ေလာကၾကီးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနဘို႔အတြက္ ျပင္ဆင္သလို ေသဘို႔အတြက္လည္း ျပင္ဆင္ထားဘို႔လိုတယ္ေလ။
ရည္မြန္သန္႕ ။ဒါေပါ႔ရွင္ အေနတတ္သလို အေသတတ္ဘို႔လဲ လိုတာေပါ႔။ ကိုမိုးျမင္႔တိမ္ဆီက ဒီစကားၾကားရေတာ႔ ကြ်န္မတစ္ခုေလာက္ေမးခ်င္တယ္။ စိတ္မရွိဘူးဆိုရင္ေပါ႔ ။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ေမးပါခင္ဗ်ာ ေမးပါ။
ရည္မြန္သန္႕ ။ေအာ္ဒီလိုပါ တကယ္လို႔မ်ားေပါ႔ေလ ကိုမိုးျမင္႔တိမ္ အေနနဲ႔ ကိုယ္ေသရမယ္႔ရက္ကို ၾကိဳသိေနမယ္ ျပီးေတာ႔လည္း အဲဒီရက္ေရာက္ဘို႔ (၁၀)ရက္ဘဲ လိုေတာ႔တယ္ဆိုရင္ ကိုမိုးျမင္႔တိမ္အေနနဲ႔ ဒီ(၁၀)ရက္ကို ဘယ္လိုအသံုးခ်မလဲလို႔ပါ။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ဒါကေတာ႔ ဒီလိုရွိတယ္ မရည္မြန္သန္႔ရဲ႕။ ကိုယ္ဘယ္ေတာ႔ေသမယ္ ဘယ္အခ်ိန္မွာေသမယ္ဆိုတာကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္နဲ႔ ရဟႏၲာေတြကလြဲျပီး ဘယ္သူမွ ၾကိဳတင္မသိႏိုင္ဘူးေလ။
ရည္မြန္သန္႕ ။ဟုတ္ပါတယ္ရွင္ ကြ်န္မဆိုလိုတာက အကယ္၍မ်ား သိခဲ႔မယ္ဆိုရင္ေျပာတာပါ။
ကြ်ႏု္ပ္စဥ္းစားရပါျပီ။ လူတိုင္းလူတိုင္းတစ္ေန႔ေန႔တြင္ ေသဆံုးမည္ဆိုသည္ကုိ သိၾကေသာ္လည္း ယခုကဲ႔သို႔ (၁၀)ရက္သာလိုေတာ႔သည္႔ အခ်ိန္တြင္ မည္သည္႔အရာကို လုပ္ေဆာင္မည္ကိုမူ တစ္ခါမွ် စဥ္းစားမိလိမ္႔မည္မဟုတ္ေပ။ သို႔အတြက္ေၾကာင္႔ပင္ ယခုကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားရပါျပီ။ အကယ္၍ ေသဘို႔ (၁၀)ရက္သာ က်န္ေတာ႔သည္႔ အခါမည္သည္ကို လုပ္ေဆာင္ပါမည္နည္း။ ကြ်ႏု္ပ္စဥ္းစားရင္း၌ပင္ ကြ်ႏု္ပ္၏ဘ၀တြင္ အလုပ္ခ်င္ဆံုးအရာ(၃)ခုရွိသည္ကို သတိရမိသည္႔အေလ်ာက္ မရည္မြန္သန္႔ ၏အေမးကို မဆိုင္းမတြပင္ ျပန္လည္အေျဖေပးလိုက္ေလေတာ႔၏ ။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ ဒီလိုစဥ္းစားထားတယ္။ တကယ္လို႔မ်ားကြ်န္ေတာ္ေသမယ္႔ရက္ကို ၾကိဳသိမယ္ အဲဒီ႔ရက္ကလည္း (၁၀)ရက္ဘဲ လိုေတာ႔တယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္သိခဲ႔ရင္ ပထမဆံုးရက္မွာ ကြ်န္ေတာ္႔ေက်းဇူးရွင္ မိဘႏွစ္ပါးဆီကို ကြ်န္ေတာ္ျပန္မယ္။ ျပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔မိဘႏွစ္ပါး အသြားခ်င္ဆံုးခရီးျဖစ္တဲ႔ ဗုဒၶဂါယာဘုရားဖူးသြားဘို႔ ကြ်န္ေတာ္စီစဥ္မယ္။ ျပီးရင္ေတာ႔ ဒုတိယေျမာက္ေန႔မွာ အဲဒီခရီးသြားျပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ အႏိႈင္းမဲ႔ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ရဲ႕ အထုပၸဳတိၲတို႔ ကိန္း၀ပ္ရာ အဲဒီေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္႔မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ အတူလွည္႔လည္ဖူးေျမာ္ၾကည္ညိဳမယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္လွဴမယ္ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ ေလးရက္တာကာလကို ကြ်န္ေတာ္ကုန္ဆံုးမယ္။ ေျခာက္ရက္ေျမာက္ေန႔မွာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ဘ၀မွာ ရွာေဖြဆုေစာင္းထားသမွ် ဥစၥပစၥည္းေတြထဲက တစ္ပံုကို ကြ်န္ေတာ္႔မိဘႏွစ္ပါးအတြက္ ကန္ေတာ႔မယ္။ တစ္ပံုကို ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ႔ ဘုန္းၾကီေက်ာင္း၊ ၊ဆြံ႕အနားမၾကားေက်ာင္း ၊ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းနဲ႔ ဘိုဘြားရိပ္သာေတြကို လွဴမယ္ဗ်ာ။က်န္တဲ႔တစ္ပံုကေတာ႔ ေစာေစာက ဗုဒၶဂါယာဘုရားဖူးသြားတဲ႔ေနရာမွာ သုံးမယ္ေလ။ (၇) ရက္ေျမာက္ေန႔မနက္မွာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ေစာေစာထျပီးပြင္႔ေလျပီးခဲ႔တဲ႔ ဘုရားရွင္ေတြျဖစ္တဲ႔ ကကုသန္၊ ေကာဏဂံု ၊ကႆဖ ၊ ေဂါတမဆိုတဲ႔ ဘုရားေလးဆူနဲ႔ ေနာင္ပြင္႔ေတာမူမယ္႔ အရိေမတၲယ် ျမတ္စြာဘုရားကို ရည္မွန္းလို႔ ထိျခင္းၾကီးငါးပါးနဲ႔ ရိုေသစြာဖူးေျမာ္ကန္ေတာ႔ ျပီး သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းမယ္ဗ်ာ။ ျပီးရင္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႕ အႏိႈင္းမဲ႔ေက်းဇူးရွင္ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမကို ရိုေသစြာ ရွိခိုးကန္ေတာ႔ျပီး သာသနာ႔ေဘာင္၀င္ခြင္႔ျပဳဘို႔ ခြင္႔ေတာင္းျပီးသာသနာ႔ေဘာင္ထဲ၀င္မယ္ဗ်ာ။ျပီးေတာ႔ က်န္ရွိတဲ႔ ရက္ေတြကို ၀ိပႆနာအားထုတ္ရင္းနဲ႔ဘဲ ေသျခင္းတရားကို ရဲရဲရင္႔ရင္႔ ရင္ဆိုင္သြားေတာ႔မယ္။ဒါကေတာ႔ အကယ္၍ ေသဘို႔(၁၀)ရက္သာ က်န္ေတာ႔မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ဘို႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ႔ အစီအစဥ္ပါဘဲဗ်ာ။
ရည္မြန္သန္႕ ။ကိုမိုးျမင္႔တိမ္ရဲ႕ အစီအစဥ္ေလးၾကားရတာ ကြ်န္မ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာနဲ႔ သာဓုေခၚပါတယ္ရွင္။
ထိုအခိုက္မွာပင္ ကိုဒီပႏွင္႔ မရတနာတို႔လည္း ျပန္ေရာက္လာၾကေလ၏ ။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ေဟာ ဟိုမွာ ကိုဒီပတို႔ လင္မယား ျပန္လာျပီ မရည္မြန္သန္႔ေရ။ ေမာင္ရင္ေရ ဒီမွာ ေမာင္ရင္တို႔ ဧည္႔သည္က ေမာင္ရင္တို႔ကို ေစာင္႔ေနတာ။ နည္းနည္းေတာင္ၾကာသြားျပီ။
ကိုဒီပ ။ ။ေတာင္းပန္ပါတယ္ မရည္မြန္ရယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အေရးၾကီးကိစၥေလး ေပၚလာလို႔ပါ။ ေစာင္႔ေနရတာအားနာလိုက္တာဗ်ာ။
ရတနာ ။ ။ရည္မြန္ရယ္ ေဆာရီးေနာ္။ ေရာက္ေနတာ ၾကာျပီလား။
ရည္မြန္သန္႕ ။ရပါတယ္ ရတနာရယ္။ ဒီမွာ ကိုမိုးျမင္႔တိမ္နဲ႔ စကားေကာင္းေနတာနဲ႔ အခ်ိန္သိပ္မၾကာသလိုပါဘဲ။
ကိုဒီပ ။ ။ကိုမိုးျမင္႔ေရ ေက်းဇူးပါဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဧည္႔သည္ကို ဧည္႕ခံေပးထားလို႔။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ရပါတယ္ဗ်ာ မိန္ရာဟင္းေကာင္း ခင္ရာေဆြမ်ိဳးလို႔ ဆိုစကားရွိတယ္မွလား။ ကိုယ္႔ေဆြမ်ိဳးေတြဘဲဗ်ာ ကူညီရမွာေပါ႔။
ရည္မြန္သန္႕ ။ကိုမိုးျမင္႔တိမ္ ကြ်န္မကို ခြင္႔ျပဳပါဦးရွင္။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ဟုတ္ကဲ႔ပါခင္ဗ်ာ။
ကြ်ႏု္ပ္လည္း ကြ်ႏ္ုပ္အား ႏႈတ္ဆက္၍ ၎တို႔အိမ္ဘက္သို႔ ကူးသြားေသာ ကိုဒီပတို႔ လင္မယားႏွင္႔ မရည္မြန္သန္႔တို႔ကို ၾကည္႔ကာ " ဧည္႔သည္ " ဆိုေသာ လကၤာေလးကို ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ထပ္မံ၍ ဖတ္လိုက္ေလေတာ႔သတည္း ။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ ဒီလင္မယားႏွစ္ေယာက္ေစာေစာဆီးဆီး ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ၀တ္လို႔ ဘယ္သြားမလို႔လဲ။
ကိုဒီပ ။ ။ ကိုမိုးျမင္႔ေရ အလွဴတစ္ခုသြားစရာရွိလို႔ပါ။ ျပီးရင္ အလုပ္ကိစၥတစ္ခု စကားေျပာဘို႔ ခ်ိန္းထားလို႔ မသြားမျဖစ္သြားရမယ္။ခက္တာက ဒီမနက္ပိုင္းကိုေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔လည္း အလုပ္ကိစၥေျပာဘို႔ ခ်ိန္းထားေသးတယ္။ အလွဴသြားရံုတင္ဆို ကိစၥမရွိပါဘူး ကိုမိုးျမင္႔ရယ္။ အခုက အလုပ္ကိစၥေလးပါ ဆက္သြားရမွာဆိုေတာ႔ နည္းနည္းေနာက္က်ႏိုင္တယ္။ တကယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပန္မေရာက္ခင္ ခ်ိန္းထားတဲ႔ လူမ်ားလာခဲ႔ရင္ ကိုမိုးျမင္႔ ခဏေလးေစာင္႔ခိုင္းထားေပးပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပီးျပီးျခင္းျပန္လာခဲ႔ပါ႔မယ္။ အိမ္ေလးကိုလည္း တေစ႔တေစာင္းေလး ၾကည္႔ထားေပးပါဦး။
ကြ်ႏ္ုပ္။ ။ေမာင္ရင္႔ႏွယ္ တနဂၤေႏြေလးတစ္ရက္ေတာင္ မနားရပါလား။ ေမာင္ရင္တို႔ ပြဲစားေတြ သိပ္ေလာဘၾကီးတာကိုး။ ေသရင္ကိုယ္႔ေနာက္ပါမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။
မရတနာ။ ။ဒါေတာ႔ဒါေပါ႔ ကိုမိုးျမင္႔ရယ္ သို႔ေပမယ္႔ သမုဒၵရာ ၀မ္းတထြာလို႔ ဆိုထားတယ္မွလား။မေသခင္စားဘို႔ေတာ႔ ရွာရဦးမယ္ေလ။ ေနာက္ဆိုရင္လည္း ကိုယ္႔မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြလည္း လာဦးမွာေလ။ဒီေတာ႔ ခုရွိႏိုင္တုန္း ရွာထားမွ။
ကြ်ႏ္ုပ္။ ။ဟုတ္ပါျပီ ပြဲစားလင္မယားရယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုေတာ႔ ေျပာလို႔မႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ။ကိုဒီပ။ ။ကိုမိုးျမင္႔ေရ ကြ်န္ေတာ္တို႔သြားလိုက္ဦးမယ္။ ေနာက္က်ေနမွာဆိုးလို႔။ ေစာေစာစီးစီး အလုပ္လာရႈပ္တာ အားနာပါတယ္ဗ်ာ။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ဒီလိုေတာ႔လည္း ဘယ္ဟုတ္ပါ႔မလဲေလ။ ကိုယ္႔မိတ္ေဆြေတြဘဲ ကူညီရတာေပါ႔။ ဘာမွ အပန္းၾကီးတာမွ မဟုတ္တာ။ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင္႔ထြက္သြားေသာ ကိုဒီပႏွင္႔ မရတနာတို႔ လင္မယားကို ၾကည္႔ကာ စီးပြားရွာရာ၌ တက္ညီလက္ညီႏိုင္ပါေပ၏ ဟုေတြးေတာမိေလသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ တာ၀န္ျဖင္႔ ဒီျမိဳ႕ေလးသို႔ေျပာင္းလာျပီးေနာက္ပိုင္း၌ ကိုဒီပတို႔ လင္မယားမွာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္ခဲ႔ေလသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ထမင္းဟင္းကို ေကာင္းစြာမခ်က္တတ္သျဖင္႔ စားေရးေသာက္ေရး အခက္ခဲကို ဤလင္မယားမွ မ်ားစြာ အကူအညီေပးေလ၏။ထို႔ေၾကာင္႔ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ဤလင္မယားကို မ်ားစြာေက်းဇူးတင္မိေလ၏။ကြ်ႏု္ပ္မွာတစ္ကိုယ္ေရတကာရသမားျဖစ္သည္႔အေလ်ာက္ေအးေဆးစြာေနလိုသျဖင္႔ ဤႏွစ္ခန္းတြဲအိမ္ေလးကို ငွားရမ္းမိသည္မွာပင္ ကြ်ႏု္ပ္အတြက္ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ားႏွင္႔ ေတြဆံုေစရန္ ဖန္တီးေပးလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္ေလ၏ ။
ကြ်ႏု္ပ္လည္းထိုသို႔ေတြးေတာရင္း ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ထိုင္ကာ ေကာ္ဖီကို ဇိမ္ခံေသာက္ရင္း ကြ်ႏု္ပ္လြန္စြာ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္လွေသာ London စီးကရက္ကို မီးညိွ ဖြာရိႈက္ေနေလေတာ႔၏ ။ ထို႔ေနာက္ အနည္းငယ္အိုက္စပ္စပ္ျဖစ္လာသျဖင္႔ ကြ်ႏု္ပ္ေရွ႕စားပြဲေအာက္တြင္ ရွိေသာ ယပ္ေတာင္ကို ယူကာ အသာခပ္ေနေလမိေတာ႔၏ ။ ထုိသို႔ ခပ္ေနရင္းမွ ယပ္ေတာင္တြင္ ပံုႏွိပ္ရိုက္ႏွိပ္ထားေသာ " ဧည္႕သည္ " ဆိုေသာ သံေ၀ဂ လကာၤေလးထံ မ်က္လံုးေရာက္ရွိသြားေပေလေတာ႔သည္။ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ထိုလကၤာေလးအား ႏႈတ္မွအသံထြက္၍ ဖတ္လိုက္ေလေတာ႔၏ ။
လာတုန္းကလည္း တစ္ေယာက္တည္းေနာ္
လက္တြဲေခၚကာ ေဖာ္မပါဘူး
ဥစၥာခ်ည္းႏွီး ကိုယ္ထည္းတည္း ။
ျပန္သြားေတာ႔လည္း တစ္ေယာက္တည္းေနာ္
လက္တြဲေခၚကာ ေဖာ္မပါဘူး
ဥစၥာခ်ည္းႏွီး ကိုယ္ထည္းတည္း ။
လာျပီးေတာ႔နား မသြားေသးခင္
ခ်ိန္ေလးတြင္မွ
ျပံဳးရီမဲ႔ငို ခ်စ္မုန္းပိုၾက
မလိုေဒါသ လိုေလာဘႏွင္႔
ဘ၀ရိပ္ျမံဳ ကၾကိဳးစံုခဲ႔
ကံကုန္မိုးခ်ဳပ္ သုတ္သုတ္ေစာလွ်င္
ခရီးႏွင္သည္
တို႔လွ်င္ ဧည္႔သည္ပါတကား ။
ထိုသို႔ရြတ္ဆိုသံ အဆံုး၌ ကြ်ႏု္ပ္၏ အၾကားအာရံုသို႔ ကိုဒီပတို႔ အခန္းေရွ႕မွ ကိုဒီပတုိ႔ လင္မယားအားေအာ္ေခၚေနေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္၏ ေခၚသံမွာ တိုး၀င္လာေလ၏ ။
အမ်ိဳးသမီး ။ ။ကိုဒီပ မရတနာ။ မရတနာ။ ဘယ္မ်ားသြားၾကလဲမသိဘူး။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ဒီက အမက ကိုဒီပတို႔ ဆီလာတာမ်ားလားခင္ဗ်။
အမ်ိဳးသမီး ။ ။ဟုတ္ပါတယ္ရွင္ ဒီက အကို ကိုဒီပတို႔ ဘယ္မ်ားသြားသလဲ သိပါသလားရွင္။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ေအာ္ ကိုဒီပတို႔ မရတနာတို႔ အေရးတၾကီး ကိစၥေလးတစ္ခုရွိလို႔ အျပင္ခဏ သြားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ကို သူတို႔မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္လာရင္ ခဏေစာင္႔ခိုင္းထားေပးဘို႔ မွာထားပါတယ္။
အမ်ိဳးသမီး ။ ။ေအာ္ ဟုတ္ပါတယ္ရွင္ ကြ်န္မက သူတို႔နဲ႔ ခ်ိန္းထားလို႔ပါ။ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ဟုတ္ကဲ႔ပါ ဒါဆို ဒီက အမ ဒီမွာ ခဏထိုင္ေစာင္႔ပါလားခင္ဗ်ာ။ သူတို႔သြားတာ နည္းနည္းေတာ႔ၾကာသြားပါျပီ။ ျပန္လာကာနီးပါျပီ။
အမ်ိဳးသမီး ။ ။ေက်းဇူးတင္ပါရွင္ ကြ်န္မက သူတို႔နဲ႔ အလုပ္ကိစၥ ခ်ိန္းထားလို႔ ။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ ဒီမွာ ထိုင္ေစာင္႔လို႔ ရပါတယ္။ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင္႔ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ထုိအမ်ိဳးသမီးထိုင္ရန္ အလို႔ငွာ ထုိင္ခံုတစ္လံုးကို ေရႊ႔ေပးလိုက္ေလ၏ ။ အႏွီ အမ်ိဳးသမီးသည္လည္း အိမ္ေပၚသို႔တက္လက္ကာ ထုိင္ေလ၏ ။
အမ်ိဳးသမီး ။ ။သူတို႔သြားတာၾကာျပီလားရွင္႔။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ဟုတ္ကဲ႔ မနက္(၈)နာရီေလာက္ကသြားတာပါ။ အခု(၁၀)နာရီ ထိုးျပီဆိုေတာ႔ (နာရီကိုၾကည္႔လ်က္) ျပန္လာခါနီးပါျပီ။
အမ်ိဳးသမီး ။ ။ေအာ္ ဟုတ္ကဲ႔ ကြ်န္မ နာမည္က ရည္မြန္သန္႔ပါ။ ဒီက အကိုနာမည္က???
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ေအာ္ ဟုတ္ကဲ႔ ေတြရတာ၀မ္းသာပါတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္က မိုးျမင္႔တိမ္ပါ။
ရည္မြန္သန္႕ ။ဟုတ္ကဲ႔ရွင္ ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေစာေစာက ကြ်န္မလာတုန္း အကို " ဧည္႔သည္ " ဆိုတဲ႔ လကၤာေလးရြတ္ေနသံၾကားတယ္။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ။ တေလာက ကြ်န္ေတာ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆံုးတုန္းက လိုက္ပို႔ရင္း သူ႔မိသားစုက သူ႔အတြက္ ဓမၼဒါန လုပ္တဲ႔ ယပ္ေတာင္ေလးမွာ ရိုက္ထားတာပါ။
ရည္မြန္သန္႕ ။ဟုတ္ကဲ႔ ကြ်န္မလည္း ဒီလကၤာေလးကို သိပါတယ္။ ဒီလကၤာေလးမွာ ဆံုးမထားတာေလးေတြက သိပ္မွန္ပါတယ္ရွင္။ ေနာက္ဆံုး သြားရမဲ႔ ခရီးမွာ ကိုယ္နဲ႔ အေဖာ္ဘယ္သူမွ ပါမွာမဟုတ္ဘူးေလ။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ဒါေပါ႔ မရည္မြန္သန္႔ရယ္။ လူေတြဟာ ေမြးဖြားလာကတည္းက ေသဆံုးဘို႔ဘဲမွလား။ ေသျခင္းတရားဆိုတာ ဒဂၤျပားတစ္ျပားရဲ႕ ေခါင္းနဲ႔ ပန္းလိုပါဘဲ။ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သလို တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု အလြန္တရာမွလည္း နီးကပ္ၾကတယ္ေလ။ ေကြးေသာလက္မဆန္႔မွီ ဆန္႔ေသာလက္မေကြးမွီ လို႔ဆိုတယ္မွလား။
ရည္မြန္သန္႕ ။ဟုတ္ပါတယ္ရွင္။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။အင္း ေလာကၾကီးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနဘို႔အတြက္ ျပင္ဆင္သလို ေသဘို႔အတြက္လည္း ျပင္ဆင္ထားဘို႔လိုတယ္ေလ။
ရည္မြန္သန္႕ ။ဒါေပါ႔ရွင္ အေနတတ္သလို အေသတတ္ဘို႔လဲ လိုတာေပါ႔။ ကိုမိုးျမင္႔တိမ္ဆီက ဒီစကားၾကားရေတာ႔ ကြ်န္မတစ္ခုေလာက္ေမးခ်င္တယ္။ စိတ္မရွိဘူးဆိုရင္ေပါ႔ ။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ေမးပါခင္ဗ်ာ ေမးပါ။
ရည္မြန္သန္႕ ။ေအာ္ဒီလိုပါ တကယ္လို႔မ်ားေပါ႔ေလ ကိုမိုးျမင္႔တိမ္ အေနနဲ႔ ကိုယ္ေသရမယ္႔ရက္ကို ၾကိဳသိေနမယ္ ျပီးေတာ႔လည္း အဲဒီရက္ေရာက္ဘို႔ (၁၀)ရက္ဘဲ လိုေတာ႔တယ္ဆိုရင္ ကိုမိုးျမင္႔တိမ္အေနနဲ႔ ဒီ(၁၀)ရက္ကို ဘယ္လိုအသံုးခ်မလဲလို႔ပါ။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ဒါကေတာ႔ ဒီလိုရွိတယ္ မရည္မြန္သန္႔ရဲ႕။ ကိုယ္ဘယ္ေတာ႔ေသမယ္ ဘယ္အခ်ိန္မွာေသမယ္ဆိုတာကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္နဲ႔ ရဟႏၲာေတြကလြဲျပီး ဘယ္သူမွ ၾကိဳတင္မသိႏိုင္ဘူးေလ။
ရည္မြန္သန္႕ ။ဟုတ္ပါတယ္ရွင္ ကြ်န္မဆိုလိုတာက အကယ္၍မ်ား သိခဲ႔မယ္ဆိုရင္ေျပာတာပါ။
ကြ်ႏု္ပ္စဥ္းစားရပါျပီ။ လူတိုင္းလူတိုင္းတစ္ေန႔ေန႔တြင္ ေသဆံုးမည္ဆိုသည္ကုိ သိၾကေသာ္လည္း ယခုကဲ႔သို႔ (၁၀)ရက္သာလိုေတာ႔သည္႔ အခ်ိန္တြင္ မည္သည္႔အရာကို လုပ္ေဆာင္မည္ကိုမူ တစ္ခါမွ် စဥ္းစားမိလိမ္႔မည္မဟုတ္ေပ။ သို႔အတြက္ေၾကာင္႔ပင္ ယခုကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားရပါျပီ။ အကယ္၍ ေသဘို႔ (၁၀)ရက္သာ က်န္ေတာ႔သည္႔ အခါမည္သည္ကို လုပ္ေဆာင္ပါမည္နည္း။ ကြ်ႏု္ပ္စဥ္းစားရင္း၌ပင္ ကြ်ႏု္ပ္၏ဘ၀တြင္ အလုပ္ခ်င္ဆံုးအရာ(၃)ခုရွိသည္ကို သတိရမိသည္႔အေလ်ာက္ မရည္မြန္သန္႔ ၏အေမးကို မဆိုင္းမတြပင္ ျပန္လည္အေျဖေပးလိုက္ေလေတာ႔၏ ။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ ဒီလိုစဥ္းစားထားတယ္။ တကယ္လို႔မ်ားကြ်န္ေတာ္ေသမယ္႔ရက္ကို ၾကိဳသိမယ္ အဲဒီ႔ရက္ကလည္း (၁၀)ရက္ဘဲ လိုေတာ႔တယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္သိခဲ႔ရင္ ပထမဆံုးရက္မွာ ကြ်န္ေတာ္႔ေက်းဇူးရွင္ မိဘႏွစ္ပါးဆီကို ကြ်န္ေတာ္ျပန္မယ္။ ျပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔မိဘႏွစ္ပါး အသြားခ်င္ဆံုးခရီးျဖစ္တဲ႔ ဗုဒၶဂါယာဘုရားဖူးသြားဘို႔ ကြ်န္ေတာ္စီစဥ္မယ္။ ျပီးရင္ေတာ႔ ဒုတိယေျမာက္ေန႔မွာ အဲဒီခရီးသြားျပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ အႏိႈင္းမဲ႔ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ရဲ႕ အထုပၸဳတိၲတို႔ ကိန္း၀ပ္ရာ အဲဒီေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္႔မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ အတူလွည္႔လည္ဖူးေျမာ္ၾကည္ညိဳမယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္လွဴမယ္ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ ေလးရက္တာကာလကို ကြ်န္ေတာ္ကုန္ဆံုးမယ္။ ေျခာက္ရက္ေျမာက္ေန႔မွာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ဘ၀မွာ ရွာေဖြဆုေစာင္းထားသမွ် ဥစၥပစၥည္းေတြထဲက တစ္ပံုကို ကြ်န္ေတာ္႔မိဘႏွစ္ပါးအတြက္ ကန္ေတာ႔မယ္။ တစ္ပံုကို ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ႔ ဘုန္းၾကီေက်ာင္း၊ ၊ဆြံ႕အနားမၾကားေက်ာင္း ၊ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းနဲ႔ ဘိုဘြားရိပ္သာေတြကို လွဴမယ္ဗ်ာ။က်န္တဲ႔တစ္ပံုကေတာ႔ ေစာေစာက ဗုဒၶဂါယာဘုရားဖူးသြားတဲ႔ေနရာမွာ သုံးမယ္ေလ။ (၇) ရက္ေျမာက္ေန႔မနက္မွာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ေစာေစာထျပီးပြင္႔ေလျပီးခဲ႔တဲ႔ ဘုရားရွင္ေတြျဖစ္တဲ႔ ကကုသန္၊ ေကာဏဂံု ၊ကႆဖ ၊ ေဂါတမဆိုတဲ႔ ဘုရားေလးဆူနဲ႔ ေနာင္ပြင္႔ေတာမူမယ္႔ အရိေမတၲယ် ျမတ္စြာဘုရားကို ရည္မွန္းလို႔ ထိျခင္းၾကီးငါးပါးနဲ႔ ရိုေသစြာဖူးေျမာ္ကန္ေတာ႔ ျပီး သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းမယ္ဗ်ာ။ ျပီးရင္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႕ အႏိႈင္းမဲ႔ေက်းဇူးရွင္ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမကို ရိုေသစြာ ရွိခိုးကန္ေတာ႔ျပီး သာသနာ႔ေဘာင္၀င္ခြင္႔ျပဳဘို႔ ခြင္႔ေတာင္းျပီးသာသနာ႔ေဘာင္ထဲ၀င္မယ္ဗ်ာ။ျပီးေတာ႔ က်န္ရွိတဲ႔ ရက္ေတြကို ၀ိပႆနာအားထုတ္ရင္းနဲ႔ဘဲ ေသျခင္းတရားကို ရဲရဲရင္႔ရင္႔ ရင္ဆိုင္သြားေတာ႔မယ္။ဒါကေတာ႔ အကယ္၍ ေသဘို႔(၁၀)ရက္သာ က်န္ေတာ႔မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ဘို႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ႔ အစီအစဥ္ပါဘဲဗ်ာ။
ရည္မြန္သန္႕ ။ကိုမိုးျမင္႔တိမ္ရဲ႕ အစီအစဥ္ေလးၾကားရတာ ကြ်န္မ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာနဲ႔ သာဓုေခၚပါတယ္ရွင္။
ထိုအခိုက္မွာပင္ ကိုဒီပႏွင္႔ မရတနာတို႔လည္း ျပန္ေရာက္လာၾကေလ၏ ။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ေဟာ ဟိုမွာ ကိုဒီပတို႔ လင္မယား ျပန္လာျပီ မရည္မြန္သန္႔ေရ။ ေမာင္ရင္ေရ ဒီမွာ ေမာင္ရင္တို႔ ဧည္႔သည္က ေမာင္ရင္တို႔ကို ေစာင္႔ေနတာ။ နည္းနည္းေတာင္ၾကာသြားျပီ။
ကိုဒီပ ။ ။ေတာင္းပန္ပါတယ္ မရည္မြန္ရယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အေရးၾကီးကိစၥေလး ေပၚလာလို႔ပါ။ ေစာင္႔ေနရတာအားနာလိုက္တာဗ်ာ။
ရတနာ ။ ။ရည္မြန္ရယ္ ေဆာရီးေနာ္။ ေရာက္ေနတာ ၾကာျပီလား။
ရည္မြန္သန္႕ ။ရပါတယ္ ရတနာရယ္။ ဒီမွာ ကိုမိုးျမင္႔တိမ္နဲ႔ စကားေကာင္းေနတာနဲ႔ အခ်ိန္သိပ္မၾကာသလိုပါဘဲ။
ကိုဒီပ ။ ။ကိုမိုးျမင္႔ေရ ေက်းဇူးပါဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဧည္႔သည္ကို ဧည္႕ခံေပးထားလို႔။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ရပါတယ္ဗ်ာ မိန္ရာဟင္းေကာင္း ခင္ရာေဆြမ်ိဳးလို႔ ဆိုစကားရွိတယ္မွလား။ ကိုယ္႔ေဆြမ်ိဳးေတြဘဲဗ်ာ ကူညီရမွာေပါ႔။
ရည္မြန္သန္႕ ။ကိုမိုးျမင္႔တိမ္ ကြ်န္မကို ခြင္႔ျပဳပါဦးရွင္။
ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ဟုတ္ကဲ႔ပါခင္ဗ်ာ။
ကြ်ႏု္ပ္လည္း ကြ်ႏ္ုပ္အား ႏႈတ္ဆက္၍ ၎တို႔အိမ္ဘက္သို႔ ကူးသြားေသာ ကိုဒီပတို႔ လင္မယားႏွင္႔ မရည္မြန္သန္႔တို႔ကို ၾကည္႔ကာ " ဧည္႔သည္ " ဆိုေသာ လကၤာေလးကို ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ထပ္မံ၍ ဖတ္လိုက္ေလေတာ႔သတည္း ။
စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္
( မဆုမြန္ေရ အမတက္ခ္ထားတာေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ေရးလိုက္ျပီေနာ္ )
9 comments:
ကိုမိုးျမင့္ရဲ႕ ဆယ္ရက္ေရးဟန္ကလည္းတစ္မ်ိဳးေလးဗ်..
တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီကို လက္စြမ္းျပေနၾကေတာ့တာပဲ..
ေကာင္းတယ္ဗ်ာ...
(PS..ဒီပဆိုတဲ့ နာမည္သံုးထားတာေတြ႕တယ္..နာမည္ယူသံုးထားရင္ မုန္႕ေကၽြးရမယ္ေနာ္..ဟဲ ဟဲ..)
စိတ္ကူးေလးကေကာင္းလုိက္တာအစ္ကိုရယ္...
သူမ်ားထက္ေတာင္ အရင္ဦးသြားေသးတယ္ေနာ္။ ေျပာေတာ့ မေရးခ်င္ဘူး မေရးခ်င္ဘူးဆိုျပီး :P
စာေရးဆရာေကာင္းေတြမ်ား ေရးလိုက္ရင္ သူမ်ားထက္ ထူးျခား၇မယ္ေလ။ ခုလို ဇာတ္လမ္းေလးမ်ိဳး မ်ားမ်ားေရးဘို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္။
ကိုလင္းဒီပေရ နာမည္ခ်င္းတူေနလို႔ အားနာလိုက္တာဗ်ာ။ coffee နဲ႔ burger ေကြ်းမယ္ေနာ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ညီမေလးမီးငယ္။
မဟုတ္ရပါဘူး greengirl ရယ္။ စိတ္ကူးေလးရလာတုန္းေလး ေရးလိုက္တာ။အရင္ဦးေအာင္ေရးတာမဟုတ္ပါဘူး။
အမ ပန္းခရမ္းျပာေရ အမအဲ႔လိုေျပာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ ေျခေထာက္နဲ႔ ေျမၾကီးနဲ႔မထိေတာ႔ဘူးအမ။ ကြ်န္ေတာ္႔ထက္စာေရးေကာင္းတဲ႔ blogger ေတြအမ်ားၾကီးပါအမရဲ႕ ။ အမက ကို႔ေမာင္ေလးကို ေျမွာက္ေနျပန္ပါျပီ။ ဟုတ္အမေျပာသလို ဒီလိုမ်ိဳးဇာတ္လမ္းေလးေတြမ်ားမ်ားေရးႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားပါ႔မယ္ အမေရ။
အစ္ကိုတိမ္ရဲ႕ စိတ္ကူးေတြကို တေလးတစား လာဖတ္သြားပါတယ္။
ညီမေလးရႊန္းမီေရ ေက်းဇူးပါေနာ္
အကုိရဲ႕မြန္ၿမတ္္တဲ႕စိတ္ထားအတြက္
သာဓု...သာဓု....သာဓု.....ေခၚပါတယ္ေနာ္....
Post a Comment