Sunday, February 1, 2009

ႏွလံုး အပ်က္ႏွင္႔လူ

ငိုေၾကြးထားရလြန္းသျဖင္႔ မ်က္ရည္တို႔လည္း ခန္းေျခာက္လုျပီ။
ေဖ်ာ႔ေတာ႔ ရီေ၀ေနေသာ မ်က္၀န္းတစ္စံုႏွင္႔ မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည္႔ေနမိေသာေနရာမွာ
ေတာ႔ ေလးေထာင္႔စပ္စပ္စားပြဲပုေလးတစ္လံုး။
သက္မဲ့ေနေသာ ပန္းႏုေရာင္ ဖိတ္စာေလးကေတာ႔ ထိုစားပြဲေလးေပၚမွာ ျငိမ္သက္စြာ လဲ
ေလ်ာင္းလ်က္။
ထိုအေပၚမွာေတာ့ တသက္တာမေမ့ႏိုင္ေအာင္ စြဲလမ္းခဲ့ရဘူးေသာ ၀ိုင္းစက္စက္လက္ေရး
ေလးတစ္ခု။
လက္ေရး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးမ်ားက အမည္နာမတစ္ခုကို လွပေသသပ္စြာ ေရးထိုးထား၏ ။

" ကိုမိုးတိမ္ အတြက္ "

ဘယ္အရာကိုမွ ျမဲျမံစြာ ကိုင္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ႔ေလာက္ေအာင္တုန္ရီေနေသာ လက္
အစံုက မခိုင္းေစရဘဲပါ စာအိတ္ေပၚအလိုလို ေရာက္သြားမိသည္။

" ငါ ဒီဖိတ္စာကို ဖတ္လို႔ေကာ ဒီ့ထက္ပို ခံစားရတာဘဲ ရွိမွာေပါ႔ "

စိတ္ထဲက ေတြးလိုက္မိျပီး ဖိတ္စာကို မဖတ္ေတာ႔ဘဲ အသာျပန္ခ်ထားလိုက္သည္။
ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနေသာ စိတ္အစဥ္ကို အနားေပးရန္ ကုတင္ေပၚ အသာလွဲခ်လိုက္မိ
သည္။
မို႔အစ္ေနေသာ မ်က္၀န္းအစံုက အိပ္စက္အနားယူသင္႔ျပီဟု အခ်က္ေပးေနသည္။
ရင္ခြင္မွာေတာ႔ ျခစားေနေသာ ႏွလံုးသားတစ္စံု ျဖည္းျဖည္းျခင္း ပဲ့အေၾကြမွာ တစစ္စစ္နာ
က်င္လ်က္။

စိတ္ထဲသို႔ ျပန္လည္၀င္ေရာက္လာသည္က မနက္က ဖိတ္စာလာေပးရင္းေျပာသြားေသာ
ေကခိုင္၏ စကားမ်ား။

" ငါ..စိတ္မေကာင္းဘူး မိုးတိမ္။ သူ႔စိတ္ကို ငါအသိဆံုး။ သူနင္႔အေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္
ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ငါသိတယ္။ "

" အခုလက္ထပ္ရတာလည္း သူ႔အေမရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သူ႔အေမျဖစ္ေစခ်င္တဲ႔ ဆႏၵ
ကို သူ႔ႏွလံုးသားနဲ႔ ရင္းျပီးျဖည္႔ဆည္းေပးလိုက္တာပါဟာ "

" ဒါေၾကာင္႔မို႔ နင္ခိုးေျပးဘို႔ ေျပာတာ သူလက္မခံတာေပါ႔ "

ေကခိုင့္ေျပာစကားမ်ားက သူ႔ရင္ထဲသို႔ ျမွားအစင္းစင္းႏွင္႔ ပစ္စိုက္ေနသည္႔ႏွယ္ နာက်င္ခံ
ရခက္လြန္းလွသည္။
ဖိတ္စာကို ေတြေတြခ်ည္းစိုက္ၾကည္႔ရင္း ျငိမ္သက္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္႔အား စိတ္မေကာင္း
ေသာ မ်က္ႏွာႏွင္႔ ၾကည္႔ကာ ေကခိုင္ဆက္ေျပာသည္။

" ငါက ႏွစ္ဘက္လံုးရဲ႕ အေျခအေနေတြ သိေနတဲ႔လူဆိုေတာ႔ နင္႔ကိုလည္း သနားတယ္သူ႔
ကိုလည္း စာနာမိတယ္ မိုးတိမ္ "

" နင္သူ႔ကို နားလည္ေပးလိုက္ပါဟာ "

နားလည္ေပးလိုက္ပါတဲ႔လားေကခိုင္ရယ္။
ငါ..သူ႔ကို အဆံုးစြန္ဆံုး အထိကို နားလည္ေပးျပီးသားပါ။
အရင္ကလည္း နားလည္ေပးခဲ႔တယ္။အခုလည္း နားလည္ေပးေနတယ္။ေနာင္လည္း နား
လည္ေပးသြားမွာပါ။

" ဒါေပမယ္႔ ငါေသခ်ာေျပာရဲတာက သူ နင္႔ကို သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာပါဘဲ "

" သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာပါဘဲ " " သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ..." " သိပ္ခ်စ္တယ္ ဆို......... "
" သိပ္ခ်စ္............... "

နားထဲတြင္ေတာ႔ ေကခိုင္ေျပာခဲ့ေသာ စကားတစ္ခြန္းက ပဲ႔တင္ထပ္လ်က္။

ပူေႏြးေသာ အထိအေတြ႕က ပါးျပင္ေပၚမွ တလိမ့္လိမ့္ျဖတ္သန္းစီးဆင္းသြားျပန္သည္။
မွိတ္ထားေသာ မ်က္၀န္းအစံုအတြင္းမွာေတာ႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးေနၾကေသာအ
တိတ္ပံုရိပ္တို႔က ထင္ရွားစြာ။

" ေၾသာ္....တြယ္တာရယ္ ငါ႔ရင္ေတြ တစ္စစီပဲ႔ေၾကြကုန္ပါျပီကြာ "

" ဒီမဂၤလာပြဲကို သူ နင္႔ကို သိပ္လာေစခ်င္တယ္ မိုးတိမ္။ နင္႔ကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ သူေတြ႔
ခ်င္ ျမင္ခ်င္တယ္တဲ႔ေလ "

ေကခိုင္ျပန္ကာနီး ေနာက္ဆံုးေျပာသြားေသာ စကားအရ ခ်စ္သူ၏ ဆႏၵကို သူသိခြင့္ရခဲ႔
သည္။

" ငါဘာလုပ္ရမလဲ။ ငါ႔ခ်စ္သူရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေတာင္းတမႈကို ငါလိုက္ေလ်ာရမလား "

" မိုးတိမ္ မင္းခ်စ္သူ သူတစ္ပါးရင္ခြင္ထဲ ေရာက္သြားေအာင္ ကင္ပြန္းတပ္တဲ႔ အဲဒီ႔လက္
ထပ္ပြဲကိုသြားဖို႔ မင္းမွာ ခြန္အားရွိရဲ႕လား "

စိတ္ထဲတြင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ျပန္ေမးေနမိသည္။

" အို.....ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီမဂၤလာပြဲကို သြားလို႔ ငါ႔ရင္ေတြကြဲအက္ ရင္ကြဲနာက်လို႔ ငါ႔အ
သက္အဲဒီေနရာမွာတင္ ေၾကြပါေစ ငါ႔ခ်စ္သူရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေတာင္းဆိုမႈကို ငါ႔ရင္အကြဲခံျပီး
ျဖည္႔ဆည္းေပးမယ္ "

ပိုင္ႏိုင္ေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ခ်အျပီး စားပြဲေပၚမွဖိတ္စာကို ေကာက္ယူဖတ္လိုက္
သည္။
ပန္းႏုေရာင္အိတ္ေလးထဲမွ အေကာင္းစား ေရေမြးဖိတ္စာေလး၏ ေမြးရနံ႔က အနံ႕အာရံု
သို႔ တိုး၀င္ က်ီဆယ္ေနသလို။
ဇာမဏီငွက္ႏွစ္ေကာင္ တြဲခိုပ်ံသန္းေနေသာ ဖိတ္စာမ်က္ႏွာစာမွာေတာ႔ ေရႊေရာင္ေဖာင္း
ၾကြစာလံုးမ်ားက ထင္ရွားလွပလ်က္။

" ေဒါက္တာ မ်ိဳးေနာင္ ႏွင္႔ မတြယ္တာျမင္႔ျမတ္ တို႔၏ မဂၤလာ ဧည္႕ခံပြဲ "

ရင္ထဲတြင္ ဆစ္ခနဲ နာၾကင္သြားမိသည္။

" အို...ဒီေလာက္ေတာ႔ ခံႏိုင္ရည္ရွိရမယ္ေလ "

ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ အားျပန္ေပးရင္း မဂၤလာ အခ်ိန္ႏွင္႔ ေနရာကို တစ္ခ်က္ၾကည္႔လိုက္မိ
သည္။
ညေန ၄:၃၀။ ဆီဒိုးနား ဟိုတယ္ ။

" မိုးတိမ္ မင္းခံႏိုင္ရည္ ရွိရမယ္ "


xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx



တဖိတ္ဖိတ္လက္ေနတဲ႔ အဖိုးတန္ကားမ်ိဳးစံု။
ပကာသနအေရျခံဳလို႔ ျပံဳးေပ်ာ္ေနၾကတဲ႔ ေတာက္ပျခင္းေတြ။
အထက္တန္းက်က် ၀တ္ဆားဆင္ယင္မႈေတြ ဆံုဆည္းၾကရာ။
ခမ္းနားလြန္းစြာ ျပင္ဆင္ထားတဲ႔ မဂၤလာဧည္႔ခံပြဲ။
ဒီအရာေတြ အားလံုးၾကားမွာ ကိုယ္႔ရင္ကို ခ်နင္းပစ္ရေတာ႔မွာပါလား။
အ၀င္၀မွာေတာ႔ မဂၤလာပြဲလာပရိတ္သတ္ကို ၾကိဳဆိုေနၾကတဲ႔ တြယ္တာ႔အခ်စ္ဆံုးသူငယ္
ခ်င္းေကခိုင္၊ ျပီးေတာ႔ တြယ္တာ႔ေဖေဖ ဦးေအာင္ျမင္႔ထြန္း ။
အံၾသမႈေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာနဲ႔ စိုက္ၾကည္႔ေနတဲ႔ တြယ္တာ႔ေဖေဖရဲ႕ မ်က္ႏွာ။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ တြယ္တာတို႔အၾကားက ေမတၱာနဲ႔ သံေယာဇဥ္ကို သိရွိေနခဲ႔ေသာ သူ႔မ်က္၀န္း
အစံုထဲ ေယာက်ာ္းျခင္းစာနာေသာ ဂရုဏာအျပည္႔။

" ေမာင္မိုးတိမ္ မင္းလာတယ္ေနာ္။ သမီးေလးသိရင္ သိပ္၀မ္းမွာဘဲ "

" မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဦးစိတ္မေကာင္းပါဘူးကြာ။ ခက္တာက သူ႔အေမ။ သူ႔ေရာဂါ
အေၾကာင္းကို မင္းလည္းသိပါတယ္ကြာ။"

" ဟုတ္ကဲ႔ "

" ကြ်န္ေတာ္ အထဲ၀င္ေတာ႔မယ္ဦး "

ဦးေအာင္ျမင္႔ထြန္းဆက္ေျပာမည္႔ စကားမ်ားကို မၾကားလိုေတာ႔သျဖင္႔ စကားစျဖတ္ကာ
ခန္းမထဲ ၀င္လိုက္မိသည္။
ရိုင္းသလိုျဖစ္သြားရင္ ခြင္႔လႊတ္ပါ ဦးရယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ရင္ေတြ နာက်င္လြန္းလို႔ပါ။

" မိုးတိမ္ လာ။ နင္ထိုင္ဘို႔ ေနရာ သီးသန္႔ဖယ္ထားတယ္။ "

ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ဘို႔ သီးသန္႔တဲ႔လား ။ ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္လာမယ္ဆိုတာ သူသိေနတာေပါ႔။

" ေကခိုင္ ငါလာမယ္ဆိုတာ တြယ္တာသိေနတယ္ ဟုတ္လား "

" သူကေတာ႔ သူ႔ေတာင္းဆိုခ်က္ကို နင္ျငင္းမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ႔။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ နင္႔ကို
သူသိပ္ခ်စ္သလို သူ႔ကိုလည္း နင္သိပ္ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ သူသိတယ္တဲ႔။ "

" ေၾသာ္...တြယ္တာရယ္ "

ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္ ခ်န္ထားေသာ ေနရာေလးမွာ ၀င္ထိုင္ရင္း ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို တစ္
ခ်က္အကဲခတ္လိုက္မိသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ထိုင္ေနေသာ စားပြဲက စင္ျမင္႔ႏွင္႔ကပ္လ်က္ သတို႔သမီး ထိုင္မည္႔ဘက္မွ ထိပ္
ဆံုးစားပြဲ။
ကြ်န္ေတာ္ႏွင္႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေရွ႕ႏွစ္၀ိုင္းေက်ာ္တြင္ေတာ႔ အျပံဳးမ်ားေ၀ေနေသာ မ်က္
ႏွာႏွင္႔ တြယ္တာ႔ေမေမ ေဒၚစံပယ္ျမင္႔ျမတ္။
သူကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ကို ျမင္ဟန္မတူ။
ျမင္ခဲ႔လွ်င္လည္း လူေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ရွိေနေသာ ဒီမဂၤလာခန္းမထဲမွ ကြ်န္ေတာ္႔အား
ဆြဲထုတ္ခိုင္းေလာက္ရဲလိမ္႔မည္ဟု မထင္မိ။

" အခါ....ေတာ္.....ေပး....တာက..နတ္..ေရး..ငယ္...ေရႊစာ......................... "

ေတြးေတာေနစဥ္မွာပင္ အခါေတာ္ေပးသီခ်င္းက ထြက္ေပၚလာ၏ ။
သူ...သူ လာေတာ႔မွာပါလား ။
တီးလံုသံႏွင္႔ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ ဂါ၀န္အျဖဴေရာင္ ၀မ္းဆက္ႏွင္႔ နတ္သမီးတမွ်လွပေန
ေသာတြယ္တာႏွင္႔ေဒါက္တာမ်ိဳးျမင္႔တို႔ ယွဥ္တြဲကာေလွ်ာက္လွမ္းလာသည္ကို လွမ္းျမင္
လိုက္ရသည္။
ဟိုစဥ္က အျမဲလိုလိုလန္းဆန္းတက္ၾကြေနတတ္ေသာ၊ ျပံဳးေနတတ္ေသာ ျပံဳးအလွပိုင္ရွင္
ေလးအခုေတာ႔ ျငိဳးေရာ္ေနပါလား။
ဟန္လုပ္ကာ ျပံဳးထားေသာ အျပံဳးေနာက္ကြယ္မွ တြဲပါေနေသာ ေၾကကြဲမႈကို ကြ်န္ေတာ္
နားလည္ခံစားမိသည္။
ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းကို ေနာက္ဆံုးေတြ႔ျမင္ခြင္႔ရတဲ႔ ဒီေန႔ေလးမွာ မင္းအစြမ္းကုန္လွေန
ပါတယ္ တြယ္တာ။
တျဖည္းျဖည္းစင္ျမင္႔နားနီးကပ္လာခ်ိန္မွာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ ရွိရာ စားပြဲဆီသို႔ ေမွ်ာ္လင္႔တ
ၾကီးလွမ္းၾကည္႔ လိုက္ေသာ သူ႔မ်က္၀န္းမ်ားႏွင္႔ သူ႔ကို ေငးစိုက္ၾကည္႔ေနေသာကြ်န္ေတာ္႔
မ်က္၀န္းမ်ား စံုစည္းသြားၾကသည္။
သူ႔မ်က္လံုးမ်ား အေရာင္တဖ်တ္ဖ်တ္လက္သြားသည္။
ကြ်န္ေတာ္႔ကို သူျမင္သြားျပီေလ။
ၾကည္ႏူး၀မ္းသာမႈေၾကာင္႔ ေတာက္ပတဲ႔ အျပံဳးတစ္ခု သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ ဖ်တ္ခနဲ ေပၚလာတာ
ကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ရသည္။

" ေၾသာ္..တြယ္တာရယ္ "

ဒီအျပံဳးေလးဟာ ကြ်န္ေတာ္႔တသက္တာအတြက္ ေမ့မရႏိုင္ေတာ႔တဲ႔ အျပံဳးေလးပါဘဲ။
စင္ျမင္႔ေပၚမွာ ေနရာယူထိုင္ျပီးတာနဲ႔ သူကြ်န္ေတာ္႔ဘက္ကို လွမ္းျပီးစိုက္ၾကည္႔ေနတယ္
ေလ။
သူ႔မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲေနပါလား။
မဂၤလာ ၾသဘာဖတ္ၾကားျပီးတဲ႔ေနာက္မွာေတာ႔ အေကြ်းအေမြးအစီအစဥ္စတင္ျပီေပါ႔။
ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ေကခိုင္ ကြ်န္ေတာ္႔အနားကို ေရာက္လာခဲ႔တယ္။

" မိုးတိမ္ ဒါနင္႔အတြက္ "

သူေပးလာတဲ႔ အရာကို လွမ္းၾကည္႔ရင္း ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းအံ့ၾသသြားခဲ႔တယ္။
ဒါ...ဒါ ငါေသာက္ေနက်ခြက္ေလးပါလား ။
သူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္သူဘ၀မွာ သူအျမဲတမ္းေဆာင္လာခဲ႔ျပီး တိုက္ေနက် ေကာ္ဖီခြက္
ေလးေလ။

" ေရာ႔ ဒါနင္႔အတြက္ စာ "

" သူနင္လာခဲ့ရင္ ေသာက္ဖို႔ဆိုျပီး သူကိုယ္တိုင္ မဂၤလာ၀တ္စံု မလဲခင္ ေဖ်ာ္ျပီး ငါ႔ကိုေပး
ခဲ႔တာ "

ေကခိုင္လွမ္းေပးတဲ႔ ေကာ္ဖီခြက္ေလးနဲ႔ စာေလးကို ကြ်န္ေတာ္လွမ္းယူလိုက္တယ္။
အခ်ိန္အနည္းငယ္ ၾကာသြားျပီျဖစ္တဲ႔ ေကာ္ဖီေလးကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔လက္ထဲ ေႏြးေနဆဲ
ပါဘဲ။
တုန္ရီေနတဲ႔ လက္အစံုနဲ႔ စာကို ဖြင္႔ဖတ္လိုက္မိတယ္။

" ကို႔ အတြက္ တြယ္တာကိုယ္တိုင္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ေဖ်ာ္ေပးလိုက္တယ္ ကို "

စာကိုဖတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္႔ေခါင္းထဲ မိုက္ခနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားတယ္။
တင္းထားတဲ႔ ရင္အစံု ပြင္႔ထြက္လို႔ ေၾကြကုန္ျပီထင္တယ္ တြယ္တာရယ္။
မ်က္၀န္းအိမ္မွာ ႏွလံုးသားက လွ်ံထြက္လာတဲ႔ ႏွလံုးေသြးစက္ေတြ မ်က္ရည္အျဖစ္နဲ႔ အ
သြင္ေျပာင္းစီးဆင္းလာၾကျပန္ျပီေလ။

" မိုးတိမ္ သတိထားဦးေလ ခန္းမထဲမွာ "

" တြယ္တာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနလိမ္႔မယ္ "

ေကခိုင့္ သတိေပးစကားေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကို ျပန္တင္းရင္း မ်က္ရည္စေတြကို အ
ျမန္ဆံုး ဖယ္ရွားပစ္လိုက္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ရည္က်တာကို တြယ္တာ႔ကို မျမင္ေစခ်င္ဘူးေလ။

ေကာ္ဖီခြက္ေလးအား တယုတယကိုင္တြယ္ရင္း ေကာ္ဖီကို ကြ်န္ေတာ္ ေသာက္လိုက္မိ
သည္။
ခ်စ္သူက ကြ်န္ေတာ္႔အၾကိဳက္ကို သိျပီးသားေလ။
ေကာ္ဖီဟာ အပိုအလိုမရွိ ကြ်န္ေတာ္႔အၾကိဳက္နဲ႔ ကြက္တိပါဘဲ။
ေကာ္ဖီေသာက္ရင္းက သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ လွမ္းၾကည္႔မိလိုက္တယ္။
သူကြ်န္ေတာ္႔ကို တစ္ခုခု ေမးခ်င္တဲ႔ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ လွမ္းၾကည္႔ေနတာကို ကြ်န္ေတာ္ ျမင္လိုက္
ရတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ သိလိုက္ပါတယ္။
အရင္ဆို သူေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးျပီးတိုင္း " ဘယ္လိုေနလဲကို ေသာက္လို႔ေကာင္းရဲ႕လား "
" တြယ္တာ ေဖ်ာ္တာ ၾကိဳက္ရဲ႕လား " လို႔ေမးေနၾကေလ။
အခုလည္း သူကြ်န္ေတာ္႔ကို ေမးခ်င္ေနတယ္။
ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို ၾကည္႔ျပီး လက္မေထာင္ျပလိုက္တယ္။
သူ႔မ်က္ႏွာ ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ေလး ျပံဳးသြားတယ္။
ျပီးေတာ႔ သူ႔မ်က္၀န္းအိမ္က စီးက်လာတဲ႔မ်က္ရည္ေတြကို လူေတြမျမင္ေအာင္ အသာ
ေလးသုတ္လိုက္တာ ေတြ႔ရတယ္။
ျပီးေတာ႔မွ အငိုစြက္ေနတဲ႔ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ကို ျပံဳးျပတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ မသိမသာ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိတယ္။

မဂၤလာပြဲျပီးလို႔ ျပန္ၾကတဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔ သူတို႔အ၀မွာ ဧည္႔သည္ေတြကို ႏႈတ္ဆက္ေနၾက
တယ္။
ကြ်န္ေတာ္သူ႔နားကို ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ သူကြ်န္ေတာ္႔ကို ေဆြးေဆြးျမည္႔ျမည္႔ ၾကည္႔ေန
တယ္ေလ။
ကြ်န္ေတာ္လည္း လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရင္း ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ သူ႔ကို ခဏ စိုက္ၾကည္႔ေနမိ
တယ္။
သူေကာ ကြ်န္ေတာ္႔ မ်က္၀န္းမွာပါ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလို႔ေပါ႔။
ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ေတာ႔ဘူး ။
ေျပာစရာ မလိုေအာင္လည္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ခံစားခ်က္ကို တစ္ေယာက္ မ်က္၀န္းမွာ ျမင္
ေနရတယ္ေလ။

" တြယ္တာေရ မင္းကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ပါတယ္ "

မဂၤလာခန္းမကို ေက်ာခိုင္းျပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ ထြက္လာခဲ႔တဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာ
ေတာ႔ နာက်င္လြန္းေနတယ္။
ကြ်န္ေတာ္႔ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ရစရာ မရွိေတာ႔ေလာက္ေအာင္ကို ပ်က္စီးေၾကမြခဲ႔ျပီေလ။
မ်က္၀န္းက လွ်ံက်လာတဲ႔ ႏွလံုးေသြးေတြက ပါးျပင္ကို ျဖတ္ျပီး လမ္းမေပၚ စီးက်လို႔ ။


စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္


စာၾကြင္း ။ ။ ဒီ၀ထၱဳတိုေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ဘေလာ႔ခ္ေလာကထဲ စ၀င္ကာစမွာ တစ္ခါတင္
ခဲ႔ဘူးပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အခု ဒီ၀ထၱဳတိုေလးကိုဘဲ ျပန္တင္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတာနဲ႔အေရးအ
သားအနည္းငယ္ ေျပာင္းရံုမွတပါး ဇာတ္လမ္းေက်ာရိုးကို မထိခိုက္ေစဘဲ စာဖတ္သူမိတ္
ေဆြမ်ားအား ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျပန္လည္တင္ျပလိုက္ပါတယ္။
ဂ်က္ဒ္လန္ဒန္ဟာ အသက္၁၈ႏွစ္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ပူလစ္ဇာ စာေပဆုကို ရရွိခဲ႔ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဂ်က္ဒ္လန္ဒန္ မဟုတ္သလို ယခု ကြ်န္ေတာ္႔အသက္သံုးဆယ္နီးပါးမွာ
ေတာင္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ၊ ၀ထၱဳတစ္ပုဒ္ ေကာင္းေကာင္းမေရးႏိုင္ေသးပါဘူး။ မေရးတတ္
ေသးပါဘူး ။အခု ဒီ၀ထၱဳတိုေလးဟာလည္း စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္ရႈေထာင္႔ေလးကေန ဖန္
တီးထားတဲ႔၀ထၱဳတိုေလးျဖစ္တဲ႔အတြက္ လစ္ဟာမႈေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနပါတယ္။ စာဖတ္သူ
မိတ္ေဆြမ်ားအေနနဲ႔ ျဖည္႔စြက္နားလည္ဘို႔ကို ကြ်န္ေတာ္ေမွ်ာ္လင္႔ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

11 comments:

khin oo may said...

အေရးေကာင္းလို႕ တိမ္ေတြေတာင္ငိုသြားတယ္။

လင္းဒီပ said...

ငိုထားတဲ့တိမ္ေတြက ျပိဳသြားခဲ့ပါျပီ...ေနာက္ဆံုးေကာ္ဖီကိုေသာက္ျပီးတဲ့ေနာက္မွာ...

GreenGirl said...

မိုးညိဳေတြ ငိုသြားတာက ကိုမိုးျမင့္တိမ္ကို သနားလို႔တဲံ :P

တို႔က စဖတ္လိုက္တာနဲ႔ သိျပီးသားေနာ္ း)

Anonymous said...

စိတ္အသြားအတိုင္းေရးထားႏိုင္တာကိုခ်ီးက်ဴးလိုက္ပါတယ္။
စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ေပမယ့္ ယဥ္ထားတဲ့ စိတ္ကူးေလးက
လွေနတယ္..။
အခ်စ္ဆိုတာမွာပဲ အေတြးအေခၚ ဒသနေလးေတြျဖည့္စြက္ေရးႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သြားမွာပါ ေမာင္ေလး...

မႀကီး

အိျႏၵာ

Anonymous said...

ခ်စ္သူေလးကို လြမ္းသြားတယ္...
......
..........
ၿပီးေတာ့...
.................
......................

ညီအကိုမ်ား said...

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ ရဲရဲရင့္ရင့္ႏွင့္ေကာ္ဖီေသာက္သြားႏိုုင္တာကိုုၾကိဳက္တယ္..
ဖန္တီးမႈကိုုေလးစားတယ္ဗ်ာ..

ခင္မင္ေလးစားလ်က္
မိုုးၾကယ္

Anonymous said...

ဟာဗ်ာ.. ေဟ့လူ.. ခ..ခင္ဗ်ား..........လွန္ျပလိုက္တာက ေကာင္းလွခ်ည္လားဗ်(၀ွက္ဖဲေနာ္)..ဟမ္။ စိတ္ကူးယဥ္ထားတာ ဆိုေပမယ့္ က်ဳပ္ေတာ့အခ်စ္နဲ႔ ပက္သက္တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳႀကီးႀကီးမားမားႀကီးကို သင္ယူလိုက္ရသလိုပဲ။ ဒီလိုႏွလံုးသားမ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္ၾကတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ဦးစလံုးကို က်ဳပ္ေတာ့လံုး၀ အ့ံၾသသြားၿပီ။ တကယ့္သူရဲေကာင္းေတြကို ခင္ဗ်ားခ်ျပလိုက္တာပဲဗ်။ ခင္ဗ်ားကို ပက္ပက္စက္စက္ႀကီး ေလးစားတယ္ဗ်ာ၊ အိမ္အထိကို လာၿပီး ေလးစားခြင့္ျပဳပါ ကဗ်ာဆရာ.. ဟဲ..ဟဲ..(ေပါက္တယ္ေနာ္)..ေအ့..ေလေတာင္တက္ေနၿပီ..

အိုင္လြယ္ပန္ said...

ေကာင္းတယ္ဗ် ...
ခံစားသြားပါတယ္ဗ်ာ...

ကိုရင္ေနာ္ခင္ေလးငယ္ said...

''တြယ္တာ'' နဲ႔ ''မိုးတိမ္'' ဆိုဘဲ...
ရင္တြင္းျဖစ္ေတြလားဗ်ာ..

ဒီမွာ သိပ္ခိုင္တာ မဟုတ္ဖူးေနာ့..
ျပဳတ္က်ေတာ့မွာ.. ဟီးး

ခင္မင္တဲ့...

My Diary said...

ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာပဲ
တကယ္ပါ
တိမ္ေတြငိုတာ ဒါ့ေၾကာင့္ကိုးးး
တကယ္ပါ.. အေရးအသားအျပင္ ၀တၱဳကေလးကလည္း ေကာင္းပါတယ္။

Unknown said...

ျဖစ္ရပ္မွန္တစ္ခု မဟုတ္ပါေစနဲ႕လို႕ပဲ ဆု္ေတာင္းပါတယ္ အစ္ကို...။ ကြ်န္ေတာ္လည္ခံထားတဲ့ အခ်စ္ပံုစံတစ္မ်ိဳးရွိ တယ္...။ အခ်စ္ဆိုတာ ရယျခင္းေတြ၊ ပိုင္ဆိုင္ျခင္းေတြ အစရွိတဲ့ ဘယ္လိုအတၱမ်ိဳးနဲ႕မွ မသက္ဆိုင္ပဲ ကိုယ္ တန္ဖိုးထား ေမတၱာရွိတဲ့ ခ်စ္သူအေပၚ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာ မွဳအတြက္ ဘယ္ေလာက္လုပ္ေပးႏိုင္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ေပးဆပ္ အနစ္နာခံႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေပၚမွာ တိုင္းတာ မူတည္တယ္လို႕ေလ....။

P.S- ေကာ္ဖီသည္ အခ်စ္ႏွင့္တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးက်သည္ ဆိုတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ကို အစ္ကို႕ပို႕စ္က သက္ေသ ျပသြားတဲ့အတြက္ ေက်းဇူး ;)

Template by - Abdul Munir