သက္တမ္းမဲ႔တို႔ တမ္းခ်င္း

ညက အလွနဲ႔ၾကြယ္တတ္သလို
ဘ၀က တပ္မက္မႈနဲ႔ႏြယ္တတ္ခဲ့ ။

ရိတ္သင္ခံလိုက္ရတဲ႔ ျမက္တစ္ပင္အတြက္
ပူေဆြး၀မ္းနည္းသူ မဲ႔သလိုမ်ိဳး
လူတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ ပရိေဒ၀ေတြက
ဆုတ္ျဖဲခံ ေန႔ရက္ေတြထဲ
အညတရအျဖစ္ က်ဆံုးလို႔ ။

ငါ႔ကိုယ္ငါ အေတာင္တပ္ရင္း
တဟုန္ထိုး ပ်ံတက္ခဲ႔လိုက္တာ
တကယ္တမ္းက်မွ ငါကိုယ္တိုင္က
မိႈင္းမ၀ခဲ့ဘူး ။

ေဆးရြက္မွာ တမာဖက္
အခ်ဥ္မထြက္ အခ်ိဳမသက္
အခါးဓါတ္နဲ႔ တည္သလိုမ်ိဳး...

ျဖတ္သန္းတဲ႔လမ္းေၾကာင္း
တစ္ျခမ္းေစာင္း ကမ္းပါယံကို
ထပ္မံတိုက္စား ခံရသလိုမ်ိဳး...

အသံမဲ႔သြားတဲ႔ ဆည္းဆာကို
ေနျခည္သစ္ေတး ဆိုေစသလိုမ်ိဳး...

ရနံ႔တင္႔ေမႊးတဲ႔ ပန္းပြင္႔ေလးေတြအလယ္
၀င္႔ထယ္စြာရပ္တည္တဲ႔ ကုကၠိဳအကိုင္းမွာ
အေမွာင္နဲ႔ ေရာစပ္ဖို႔ ညဥ္႔နက္ေတးဆို
အိပ္တန္းတက္ရင္း လရဲ႕အသက္ကို
ေဇာက္ထိုးဖမ္းတတ္တဲ႔ လင္း၀က္လိုမ်ိဳး...

ယိုင္ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ျပိဳက်ခ်ိန္
တဆစ္ဆစ္ နာက်င္ျခင္းနဲ႔
ရွိန္းျမေႏြးေထြးျခင္း အလယ္မွာ
ေအးစက္စက္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္သာ
ငါ႔မနက္စာ ျဖစ္ခဲ့ ။

ကံၾကမၼာေလတိုးလို႔
အခ်စ္ငွက္အေတာင္ ၾကိဳးခဲ႔တယ္ဆိုရင္
အဲဒီ႔ကံၾကမၼာကို ငါက်ိန္စာတိုက္တယ္
ဥၾသငွက္ေတြ ဘယ္ေတာ႔မွ လြမ္းေတးမထြက္ေစရဘူး ။

၀တ္ဆံေတြ ေျခြခ်ခံရမွေတာ႔
ၾကယ္စင္ရယ္...
သံုးဆယ္႔တစ္ဘံု က်င္လည္ခ်င္တုန္းလား ။

တကယ္ေတာ႔...
ညဟာ မနက္ခင္းေယာင္ေဆာင္ထားမွန္း
ငါမသိခဲ့လိုက္တာ ။


စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္

အထက္တြင္အသံုးျပဳထားေသာပံုကို www.commons.wikimedia.org မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္