ကဗ်ာမေရးတတ္ေတာ႔ပါ

ကစဥ္႔ကလ်ား စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႔
တစ္ေန႔တာကို ေရးေရးေလးပံုေဖာ္ၾကည္႔လိုက္တယ္ ။ ။

ေနာက္က်ိေနတဲ႔ အမွန္အမွား
အျမစ္မျပတ္ႏိုင္တဲ႔ အာရံုေျခာက္ပါး
လဘ္သိတ္ထိုးလြင္႔က်လာတဲ႔ အေမွာင္ထု
ဒါေတြေပါင္းစုေနတဲ႔ စိတ္ေစရာအခန္းထဲ
ဒီညေလကိုလည္း ထိတ္လန္႔မႈနဲ႔ရႈတယ္ ။ ။

ညိတြယ္မႈေၾကာင္႔လား...
အသိတကယ္ မရွိမႈေၾကာင္႔လား...
ရိပ္ကနဲျမင္လိုက္တဲ႔ အရာရာမွာ
ေ၀ခြဲရခက္မႈ ေထာင္ေသာင္းမကပါတယ္ ။ ။

ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေျခာက္ေနမွေတာ႔
ဦးေႏွာက္လည္း အလုပ္မလုပ္
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ဖို႔ ေ၀းလို႔
ကုတင္ေဘးမွာဘဲ ငုတ္တုတ္ေလး
ငါေလ...
ကိုယ္႔အရႈပ္ထုပ္နဲ႔ ကိုယ္ေထြးလံုးရစ္ပတ္လို႔ ။ ။

ဘယ္ကလာၾကတာလဲ
ဘယ္ကိုသြားၾကမွာလဲ
ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႔သမွ်ခရီးေတြမွာ
ဒီညခရီးက အရွည္ၾကာဆံုးျဖစ္ေနေတာ႔
ငါ႔မွာ...
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႔ အလင္းထုတ္ဖို႔
ထိတ္လန္႔ျခင္းမီးကို ပိတ္ႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားရင္း
မနက္ခင္းမွာ...ငါ
ကဗ်ာမေရးတတ္ေတာ႔ဘူး ။ ။

ကံၾကမၼာတဲ႔...
စိတ္မွာ အဖန္တစ္ရာမကသတ္လိုက္တယ္ ။ ။


စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္

အထက္တြင္အသံုးျပဳထားေသာပံုကို pancam.astro.cornell.edu မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။