အရိုးစြဲသြားတဲ႔ ဒဏ္ရာ

တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြေနတဲ႔ စိတ္ေတြ
အသာယာဆံုးလို႔ ရည္မွန္းခဲ႔ဘူးတဲ႔အိပ္မက္ေတြ
တပ္တပ္မက္မက္ ခ်ဥ္ျခင္းတက္ခဲ႔တဲ႔ ေန႔ရက္ေတြ
အားလံုးကိုစြန္႔လႊတ္လိုက္ရရင္ေတာင္
သတိရျခင္းကို ငါပိုင္တယ္ဆိုတဲ႔
တစ္ခါက ဖတ္ခဲ႔ဘူးတဲ႔ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
အခု ငါ႔ရင္ခုန္သံကို အဆိပ္သုတ္ေနၾကျပီ ။ ။

ဘ၀ဆိုတာကို ငါကေရြးခ်ယ္တာလား
ဘ၀ဆိုတာက ငါ႔ကိုေရြးခ်ယ္တာလား
သိပ္ေတာ႔မေသခ်ာေပမယ္႔
အဲဒီ႔ဘ၀ရဲ႕ ညေတြမွာ အလွဆိုတာ မပါဘူး ။ ။

စကားဆိုတာ စၾကာ၀ဠာထဲမွာလြင္႔ပ်ံေနတဲ႔
ျဒပ္မဲ႔လိႈင္းတစ္ခု ျဖစ္ခဲ႔ရင္
ငါ႔ရင္ခြင္ျမိဳ႕ ရိုးရဲ႕ စကားလံုးၾကီးစိုးရာသီမွာ
ငါ႔ခႏၶာကို ၾကဲျဖန္႔ရင္း ႏွလံုးေသြးအစစ္ကို
မင္းခ်စ္ျခင္းပြဲေတာ္ အတြက္
ယဇ္တင္ပူေဇာ္မယ္ ။ ။

ရက္စက္ခဲ႔တာလား
အရက္စက္ခံခဲ႔ရတာလား
ဒါမွမဟုတ္ ရက္စက္ဖို႔အတြက္တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္ခဲ႔တာလား
ပတ္၀န္းက်င္မွာ သုညမိုးတို႔ထစ္ခ်ဳန္းလို႔ ။ ။

ေကာက္ပင္ရိတ္လွီးတဲ႔
စကားၾကီးဆယ္မိ်ဳးထဲကတစ္နည္းေပါ႔
ငါ႔ကို ထိုးႏွက္လိုက္ပံုမ်ား
အႏုံညတရ ရင္ခြင္မွာ
မ်က္ရည္သာ ပင္လယ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္ ။ ။

ခ်စ္ျခင္းကို ဘံုထုတ္သတ္မွတ္ရင္း
အသည္းႏွလံုးကင္းမဲ႔ျခင္း အျပစ္ဒဏ္မွာ
အစြန္းေရာက္သြားတဲ႔ ဘ၀တစ္ခုသာ
ေလွာ္ခတ္ရင္း တက္ၾကိဳးလို႔
အဆိုးနဲ႔သာ ေမြ႔ေလ်ာ္ေပ်ာ္ပိုက္
ေဟာဒီ႔ ရင္ခြင္ခပ္မိုက္မိုက္ေလ
ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ လဲက်ေနခဲ႔ျပီ ။ ။


စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္