ညေခ်ာ႔ေတး

ကိုယ္႔အဠာရသနဲ႔ ကိုယ္ျပန္အက်ဥ္းက်
ညတစ္ညရဲ႕ မ႑ိဳင္ဟာ
ကိုင္လႈပ္ခံရတဲ႔ လွံတစ္ေခ်ာင္းရဲ႕အဖ်ားလို
ယိမ္းလို႔ခါလို႔ ။ ။

သုခုမဆန္ခ်င္စရာ ေတာရဲ႕မာယာနဲ႔
ျမိဳ႕ျပတို႔ရဲ႕ဂီတ ေရာေႏွာအခ်ိဳးခ်ရင္း
လင္းတစ္ခါ ေမွာင္တစ္လွည္႔ဘ၀ေတြရဲ႕
က်င္လည္မႈ အခ်ိဳးအဆစ္ၾကား
သံဆူးတဲ႔ လမ္းေတြမ်ားခဲ႔ရင္း
လွည္႔ကြက္မျပီတဲ႔ လွည္႔ကြက္မ်ားစြာထဲ
မပြင္႔ရဲတဲ႔ လည္ေခ်ာင္းတံခါးေတြ
မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္
ဆာေလာင္မႈနယ္ပယ္ထဲက
တစ္ထြာတစ္မိုက္အိမ္ေတြ
သားမဲ့မိခင္နဲ႔ မိခင္မဲ႔သားေတြ
ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပုခံုးသားနဲ႔
ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ ဂရုဏာေတြ
အရာရာဟာ သဘာ၀နဲ႔အတူအသားက်လို႔...

အဲလိုညမ်ိဳးမွာမွ ငါကႏိုးထလာခဲ႔တယ္ ။ ။

မာယာအတတ္နဲ႔ ယက္တဲ႔ေတာင္းထဲ
၀ိညာဥ္တို႔ရဲ႕ကပြဲက ျခိမ္႔ျခိမ္႔သဲသဲပြဲခံ
အစြဲရွိသူတို႔ရဲ႕မွန္နဲ႔ အစြဲမရွိသူတို႔ရဲ႕ဟန္
ေပါင္းစပ္ျခင္းရဲ႕ သံစဥ္ေအာက္
လူဆိုတဲ႔သတၱ၀ါက ေၾကာက္ေၾကာက္လာတတ္ခဲ႔ ။ ။

သူ႔အသားက လွ်ာဖ်ားမွာစိမ္႔ေနေအာင္ခ်ိဳျမသတဲ႔
ကိုယ္႔အသားက်မွ အခါးဆိုင္းဘုတ္ေထာင္
ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္ေအာင္ အေမွာင္ေတြထဲေဖ်ာ္ခ်
ကိုယ္႔မွ်ေျခနဲ႔ ကိုယ္ရစ္ပတ္
အယူ၀ါဒ ကတုတ္က်င္းမ်ားစြာနဲ႔
လူလူခ်င္း ခင္းတဲ႔စစ္ေတြမွာ
အနိဠာရံုေတြၾကီးထြား ရာသီေတြျခစားလို႔
ခံတြင္းနဲ႔ လွ်ာေတာင္ရန္ေဆာင္
ေအာ္....
ဘ၀ေတြ ေမွာင္ေမွာင္သြားၾကေပါ႔ ။ ။

ေနာက္ဆံုးေတာ႔
ဘ၀ကို ေဘာင္ကြပ္မဲ႔အစား
ညကို အေမွာင္သြတ္သြင္းလိုက္တယ္
မင္းလဲ အိပ္သင္႔ျပီေပါ႔ေလ ။ ။


စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္