တိမ္ညိဳေတြျပိဳသြားတဲ႔ေကာင္းကင္

ငါဆိုတဲ႔ေကာင္က ပြင္႔လင္းတယ္
ေကာင္းကင္ကလည္း ရဲတင္းစြာေျဖတယ္
ပြင္႔လင္းတာ ရွက္စရာမဟုတ္သလို
ရဲတင္းတာကလည္း ကလက္တာမဟုတ္ဘူး
ဓါးတစ္ေခ်ာင္းမွာေတာင္ ဓါးရိုးနဲ႔ ဓါးေႏွာင္ရွိခဲ႔ရင္
ဘ၀ဆိုတာမွာလည္း အဆိုးနဲ႔အေကာင္းဆိုတာရွိစျမဲဘဲ.....

မင္းလည္း မင္းလမ္းေလွ်ာက္တဲ႔ခ်ိန္
ငါလည္း ငါ႔လမ္းငါေလွ်ာက္လို႔ေပါ႔
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ရင္ေတာ႔
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းလ်က္ျပန္လာႏိုင္တယ္
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြ အသက္ဆက္သေရြ႕ ေပါ႔.....

တစ္ေနရာမွာ ရာဇာျဖစ္ရင္
တစ္ေနရာမွာ ျပာတာျဖစ္တယ္
ဒီေတာ႔........ငါက
ဘယ္ေနရာမွာရာဇာျဖစ္လို႔
ဘယ္ေနရာမွာျပာတာျဖစ္သလဲ.....

ရာဇာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ျပာတာဘဲျဖစ္ျဖစ္
အခ်စ္ဆိုတဲ႔ သစ္ပင္ရွင္ေနသေရြ႕
ငါ႔ ေကာင္းကင္က မိုးမခ်ဳပ္ဘူး
ရဲရဲေတာက္တဲ႔ ငါ႔ေသြးေသာက္ကဗ်ာေတြကလည္း
ငါ႔ရင္မွာ ျဖိဳးေမာက္တုန္းဘဲ.....

ကဗ်ာကိုေသာက္ ကဗ်ာကိုစား
ကဗ်ာေတြသာ ၾကီးထြားတဲ႔ရင္ခြင္မွာ
ကဗ်ာသစ္ပင္ေတြ အျမစ္တည္ေနသမွ်
ငါ႔ကမၻာကို ငါ႔ကဗ်ာနဲ႔တည္ေဆာက္မယ္
အဲဒီ႔အတြက္ ေကာင္းကင္တစ္ခုကိုငါေရာက္ခဲ႔တယ္.....

တိမ္ဆိုတာေပါ႔ပါးတယ္ လြတ္လပ္တယ္
တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ဆိုတယ္
ပံုသ႑ာန္ေျပာင္းလြယ္ ေပ်ာက္ျပက္လြယ္တဲ႔
ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ငါကေတာ႔တိမ္ေတြကိုခ်စ္တယ္.....

တစ္ခ်ိန္က အခ်စ္ဆိုတာကိုျပက္ရယ္ျပဳလို႔
မင္းတိမ္ေတြညိဳခဲ႔ရသလို
ငါ႔တိမ္ေတြလည္း ငိုခဲ႔ရတယ္.....

ခု ငါတိမ္ညိဳေတြကင္းလို႔ လင္းထင္းတဲ႔ေကာင္းကင္မွာ
ငါ႔ကဗ်ာေတြကို ေမာင္းႏွင္ရင္းငါေသမယ္
ဒါဟာ ငါ႔ယံုၾကည္ခ်က္ ငါ႔သံဓိဌာန္
ကဗ်ာေတြက ငါ႔ရင္ခုန္သံ.....

ငါ႔လက္ေတြသန္ေနသမွ်
ငါ႔ကမၻာမွာ ကဗ်ာေတြရွင္သန္ေနေစရမယ္
အလင္းႏွစ္ေတြ မျပန္သေရြ႕
ဒီေကာင္းကင္မွာ ငါေပ်ာ္ေမြ႕မယ္
ကဗ်ာကိုအသက္သြင္း ေမွာ္၀င္တဲ႔စုတ္ခ်က္သြင္းလို႔
ဒီေကာင္းကင္မွာဘဲ ကဗ်ာေတြကို
ငါ႔လက္နဲ႔ ခင္းက်င္းခဲ႔ဦးမယ္.....

ငါဆိုတဲ႔ေကာင္က ပြင္႔လင္းတယ္
ေကာင္းကင္ကလည္း ရဲတင္းစြာေျဖတယ္
အလင္းေတြမင္းေရွ႔ေရာက္တာ
တိမ္ညိဳေတြ ေပ်ာက္လို႔တဲ႔ေလ.....

ကဗ်ာေတြကလည္း ငါ႔ကိုေျပာၾကတယ္
မင္းရဲ႕ေန႕ရက္ေတြ တိမ္ညိဳကင္းလို႔
လင္းခဲ႔ျပီ ကဗ်ာဆရာတဲ႔.....

ငါ႔ကဗ်ာေတြက ေျပာတဲ႔စကား
ငါ႔ရင္ခြင္က ၾကားတဲ႔အခ်ိန္
ငါကဗ်ာေရးသီတဲ႔ ငါ႔ေကာင္းကင္ၾကည္ၾကည္ကို
အမည္တစ္ခု ေပးခဲ႔တယ္ အဲဒါ
"တိမ္ညိဳေတြျပိဳသြားတဲ႔ေကာင္းကင္"


စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ

မုိးျမင္႔တိမ္