သူမို႔ခြဲသြားရက္တယ္

ျဖစ္မိတဲ႔ သံေယာဇဥ္...
ခ်ည္ေႏွာင္မိတဲ႔ၾကိဳး ...
မင္းမို႔လို႔ ရိုက္ခ်ိဳးရက္တယ္...


က်မိတဲ႔ မ်က္ရည္...
ရင္ခုန္မိတဲ႔ ႏွလံုး...
ဒီႏွစ္ခု အခ်ိဳးက်ေပါင္းစပ္...
ေနာက္ဆံုးရလာဒ္က...
ငါ႔အတြက္အမုန္းတဲ႔...

ထားဖူးတဲ႔ သစၥာ...
ျပဳဘူးတဲ႔ဂတိ...
ေနာက္ဆံုးေတာ႔ဗလာနတၲိ...
ရင္ခြင္မွာ ဒဏ္ရာနက္နက္ထိခဲ႔တယ္...

သမုဒယရစ္ေခြလို႔...
ခုဘ၀ခ်စ္ေနလည္း...
အလြမ္းေတြတစ္ဆုပ္တစ္ခဲ...
မင္းလက္နဲ႔ ျဖန္႔ၾကဲလို႔...
သူမို႔ခြဲသြားရက္တယ္...

အလြမ္းျမစ္၌ေမ်ာပါျခင္း

ပန္းကတၲီပါ ေငြမႈန္ၾကဲျပန္ေတာ႔...
အလြမ္းသီတာ စာေတြမဆံုးႏိုင္ဘူး...
ရွာေဖြဦးေပါ႔ ကာရန္ေတြ...

အမုန္းဆိုတာ ရင္မွာျငိျပန္ေတာ႔...
အမ်ားတကာေတြ ျပံဳးတာေတာင္...
အေနခက္တာေၾကာင္႔ ငါ႔မွာေလ...
ရႈံးတာေတာင္ အေျဖမသိခဲ႔ဘူး...

မေက်နပ္ခ်က္ေတြ မ်ားလာျပန္ေတာ႔...
ေန႔ရက္ေတြ ခပ္ေတြေတြျဖတ္သန္း...
ငါ႔ရင္ထဲက အလြမး္ရာသီမွာ...
ကာရန္မညီေတးတစ္ပုဒ္....
ေရြးထုတ္လို႔ တင္ဆက္ခဲ႔ျပန္ျပီ...

လြမ္းရာသီ ရက္ေတြရွည္ၾကာေညာင္းေလေတာ႔...
ပန္းကဗ်ာေတာင္ ေရာင္စံုမဖူးႏိုင္ဘူး...
အလြမး္ျမစ္နဒီ ေရယဥ္ေၾကာမွာ...
ငါေလ...
ေမ်ာခ်င္သေလာက္သာ ေမ်ာေစေတာ႔...

မွန္ကန္ေသာ အလွတရား

ေဖာက္ျပန္ျခင္းကင္းသည္႔ ႏွလံုးအိမ္၌...
လွပမႈ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္မႈတို႔ျဖင္႔ထံုမႊန္းအပ္ေသာ...
အျမတ္ႏိုးအပ္ဆံုးေသာ အလွတရားသည္...
ေလာက၌ တည္လာ၏....
ထုိအလွတရားသည္ အခ်စ္ျဖစ္၏...


ထိုအလွတရားသည္ ...
တစ္ခဏမွ်မဟုတ္ တစ္ဘ၀မွ်မဟုတ္...
ဘ၀အဆက္ဆက္ သံသရာစက္၀န္းသို႔တိုင္ေအာင္...
ခ်စ္သူတို႔၏ ႏွလံုးအိမ္၌ အစဥ္ကိန္းေအာင္းရစ္ဖြဲ႔....
လိုက္ပါေနမည္သာ ျဖစ္ေလသည္...

ပ်က္သုဥ္းျခင္း

တိမ္ေတာက္တာလား...
ၾကယ္ေရာင္ေပ်ာက္တာလား...

အလြမ္းမိုးေဆြတာလား...
ပန္းပ်ိဳးေစတာလား...

ေဒါသကိုျဖစ္ေစတာလား...
ေသာကကိုခ်စ္ေစတာလား...

ႏွလံုးသားကို ငတ္မြတ္တာလား...
အတိတ္ကို လြမ္းဆြတ္တာလား...

ဘာေၾကာင္႔မွန္းမသိ...
မင္းရင္ထဲ ငါ၀င္ၾကည္႔တဲ႔အခ်ိန္...

မထင္မွတ္ဘူး (တကယ္႔ကို) မထင္မွတ္ခဲ႔ဘူး...
မင္းႏွလံုးသား အမုန္းမီးေတာင္ေအာက္မွာ...
ခ်စ္တတ္တဲ႔ငါ႔ႏွလံုးသား အရည္ေပ်ာ္က်သြားတယ္...

ဆံုးျဖတ္ခ်က္

ကာရန္မဲ႔စကားလံုး တစ္၀က္တစ္ပ်က္...
ငါ႔ရင္ကအန္ထြက္ ရင္ထဲမွာနင္႔ကနဲစူး...
ငါ...ေသေလာက္ေအာင္ရူးခဲ႔တယ္...

အတိတ္ရဲ႕ျမက္ခင္းျပင္စိမ္းစိုစုိ...
တို႔ႏွစ္ေယာက္အတူ ခို၀င္တုန္းက...
မင္းလက္ေတြေအးစက္ေနတာ...
ငါ...အခုမွသေဘာေပါက္တယ္...
မင္းႏွလံုးသားက...
အဲဒီကတည္းက ေအးစက္ေနခဲ႔တာဘဲ...

ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ ကာရန္အဆံုး...
မင္းႏွလံုးသား ငါ႔ကိုမုန္းခဲ႔ေပမယ္႔...
ငါ႔ရင္က အျပံဳးမပ်က္...
ေနာက္ဆံုးရဲ႕ ထြက္သက္အထိ...
မင္းကိုတမ္းတ ငါ႔ႏွလံုးသားကေလ...
ႏြမ္းလ်စြာ ခ်စ္သြားမယ္...

ေလေျပတမ္းခ်င္း

ေႏြရာသီဆုိတာနဲ႔ လိုက္ဖက္ေအာင္ေနမင္းက အစြမ္းကုန္ပူျပင္း ေနေလရဲ႕။ ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕သစ္ရြက္ေတြဟာလည္း ေလပူအေ၀ွ႕ မွာ လူးလြန္႔ေမ်ာပါေနၾကတယ္။ အရိုးျပိဴင္းျပိဳင္းထေနတဲ႔ သစ္ပင္အိုငံု႕ ၾကည္႕ရာေျမျပင္ထက္မွာေတာ႔ ျဖဴေဖြးေဖြး အုတ္ဂူေတြက အစီအရီ။ အက်ည္းတန္လွတဲ႔ ျမင္ကြင္းထဲကို ရုတ္တရက္ နတ္မိမယ္ေလးတစ္ပါးလို ေခ်ာေမာလွပတဲ႔ အမ်ိဳသမီးတစ္ေယာက္ ႏွင္းဆီပန္း အနီတစ္စီးကိုင္လို႔ ၀င္ေရာက္လာတယ္။သူမ ဦးတည္ရာကေတာ႔ သုသာန္ေျမရဲ႕ ေထာင္႔တစ္ေနရာမွာ ရွိေနတဲ႔ အုတ္ဂူတစ္လံုးစီကိုေပါ႔။ အုတ္ဂူေရွ႕ေရာက္ေတာ႔ သူမညင္သာစြာရပ္လိုက္ျပီး လက္ထဲကပန္းစည္းေလးကို အုတ္ဂူေပၚအသာအယာတင္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ႔ အုတ္ဂူကို စုိက္ၾကည္႔ရင္းက တီးတုိးစကားေတြ ေျပာလိုက္တယ္။ "မိုးျမင္႔ ဒီေန႔ဆိုရင္ နင္လူ႔ေလာကထဲက ထြက္သြားတာ တစ္ႏွစ္တင္းတင္းျပည္႔ျ့ပီေနာ္။ ငါေလ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေတြးမိတုိင္း အရမ္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္ ငါ႔ကိုငါလည္း မုန္းတီးမိတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ ငါနင္႔ကို ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြ မေပးသင္႔ဘူး။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ေျပာလိုက္မိတဲ႔ ငါ႔စကားတစ္ခြန္းဟာ နင္႔ကို လူ႔ေလာကထဲကေန ဆြဲထုတ္သြားမယ္မွန္းသိခဲ႔ရင္ ဒီစကားကို ငါမေျပာခဲ႔ပါဘူးဟာ။ ဒါေပမယ္႔ အခုေတာ႔ ဘာမွျပန္ျပင္လို႔ မရေတာ႔ဘူး။ အားလံုးဟာ လြန္ကုန္ျပီ။ ငါအရမ္းမွားသြားတယ္ဟာ။နင္ငါ႔ကို ခႊင္႔မလႊတ္ပါနဲ႔ဟာ" ေျပာရင္းနဲ႔ သူမရင္ထဲမွာ ဆို႔နင္႔လာတယ္။ မ်က္၀န္းအိမ္က ပူေႏြးစိုစြတ္တဲ႔ မ်က္ရည္စတို႔ လိမ္႔ဆင္းလာခဲ႔တယ္။ မ်က္ရည္စတုိ႔နဲ႔ ေ၀၀ါးေနတဲ႔ အျမင္အာရံုထဲမွာ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။
..................................................................................................................................................................................

လင္းသြဲ႕ေလေျပ
လင္းသြဲ႕ေလေျပလို႕ အမည္ရွိတဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေလေျပလို႔ ေခၚၾကတဲ႔ ကြ်န္မကို Ecoေမဂ်ာ တစ္ခုလံုးက Queen အျဖစ္တင္ေျမွာက္ထားခဲ႔ၾကတယ္ေလ။ ကြ်န္မကလည္း ဒီဘြဲ႕ကို ေက်နပ္အားရစြာနဲ႔ လက္ခံခဲ႔တယ္။ တစ္ေက်ာင္းလံုးရွိသမွ်ေသာ ပုရိသေယာက်ာ္းေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ လည္း ေလေျပဆိုတဲ႔ ကြ်န္မ ဘယ္ေလာက္ေခ်ာတယ္ ဘယ္ေလာက္လွတယ္ ဆိုတာကို ဘဲေျပာေနၾကတယ္ေလ။ ကြ်န္မကလည္း ကို႔ရဲ႕ အလွအပကို ဂုဏ္ယူေနမိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကြ်န္မကို အျမဲေျပာတဲ႔ စကားကေတာ႔ "ေလေျပ႕ကို အားက်လိုက္တာ" ဆိုတာပါဘဲ။ ကြ်န္မကို စာလိုက္ေပးတဲ႔ လူေတြ ရည္းစားစကားလိုက္ေျပာတဲ႔ သူေတြကလည္း တစ္ေက်ာင္းလံုးနီးပါး ေလာက္ပါဘဲ။ဒီေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားက်မယ္ဆိုလည္း က်စရာဘဲေပါ႔။တစ္ေန႔ေတာ႔ ကြ်န္မရဲ႕ လွပမႈကို အက်ည္းတန္ေစတဲ႔ အျဖစ္တစ္ခု မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ ေပၚေပါက္လာခဲ႔တယ္။ အဲဒါကေတာ႔ မိုးျမင္႔လို႔ ေခၚတဲ႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ငနဲေၾကာင္႔ေပါ႔။ သူလည္း ေက်ာင္းမွာေတာ႔ နာမည္ၾကီးစာရင္း၀င္ တစ္ေယာက္ေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ သူနာမည္ၾကီးတာက အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္လြန္းလို႔ေလ။အျမဲတမ္းလဲ တစ္လြဲလုပ္တတ္လို႔ေပါ႔။
တစ္ရက္ ကြ်န္မ ကန္တင္းလ္ကို အလာလမ္းမွာေပါ႔။ "ေလေျပ ေလေျပ " ေနာက္ကေန အေမာတေကာေခၚသံေၾကာင္႔ ကြ်န္မလွည္႔ၾကည္႔မိေတာ႔ အလြဲတကာ႔ထိပ္ေခါင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္မိုးျမင္႔ ေနာက္ကေနေျပးလိုက္လာတယ္။" ဘာလဲ" ကြ်န္မလည္း ခပ္မာမာျပန္ထူးလုိက္တယ္။ ကြ်န္မထူးသံေၾကာင္႔ သူလန္႔သြားတယ္ထင္ရဲ႕။ ရုတ္တရက္ ဘာေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနတယ္။ " ဟဲ႔ ဘာလဲလို႔ေမးေနတယ္ေလ" စိတ္မရွည္ႏိုင္တဲ႔ ကြ်န္မ ခပ္ဆတ္ဆတ္ထပ္ေမးလိုက္မွ အထစ္ထစ္နဲ႔ စကားေျပာလာတယ္။ "ဟို ဟို " "ဘာဟိုဟို လဲ" " ဟိုေလ စာ စာ" " ေၾသာ္ စာကေလးေက်ာ္လား ဟိုေရွ႕နားမွာ ေရာင္းတယ္" "အာမဟုတ္ဘူး ဟို နင္႔ကို စာေပးတာ" "ဘာစာလဲ" "နင္႔ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ ေရးထားတဲ႔ ငါ႔ရဲ႕ ေမတၲာစာပါ ယူသြားျပီးဖတ္ေပးပါေနာ္ " "ျပီးရင္ ငါ႔ကို စဥ္းစားေပးပါဟာ ေနာ္" " ဘာ မိုးျမင္႔ နင္႔အိမ္မွာ မွန္ရွိလား" ရုတ္တရက္ ကြ်န္မေမးလိုက္တဲ႔ စကားေၾကာင္႔ သူခဏေၾကာင္သြားတယ္ ျပီးေတာ႔မွ " ေၾသာ္ရွိတယ္ နင္ လိုခ်င္လို႔လား ငါယူလာေပးမယ္ေလ" " သြားေသလိုက္ နင္႔မွန္ကို ငါကဘာလုပ္ရမွာလဲ " " မသိဘူးေလ နင္ဘဲမွန္ရွိလားဆို " " ေအးငါေျပာတာက နင္႔အိမ္မွာ မွန္ရွိရင္ နင္႔ကို နင္မွန္ထဲျပန္ၾကည္႔ ငါ႔ကို စာလိုက္ေပးရေအာင္နင္႔ ရုပ္ရည္ နဲ႔တန္လို႔လားလို႔" " အာ မဟုတ္ဘူးေလဟာ ရုပ္ေခ်ာတယ္ မေခ်ာဘူးဆိုတာ ဘုရားေပးသေလာက္ေပါ႔ ငါကရုပ္မေခ်ာေပမယ္႔ နင္႔ကို ခ်စ္တဲ႔ ငါ႔ႏွလံုးသားက အခ်စ္ေတြက အျမဲလွ ေနပါတယ္ဟာ " " ဟဲ႔ နင္လွ်ာအရိုးမရွိတိုင္း ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔ ငါ႕ေရွ႔ကေနဖယ္" " ေလေျပ ေနပါဦးဟာ ငါ႔စာေလး ယူသြားပါဟာေနာ္" "အို မယူႏိုင္ဘူး " ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္မက ေရွ႕လွမ္းအထြက္ သူကေဘးကေန အတင္းလိုက္ေပးနဲ႔ သူ႔ေျခေထာက္က ကြ်န္မ ဖိနပ္ကို တက္နင္းမိျပီး ကြ်န္မ ဖိနပ္ျပတ္သြားပါေရာ။ " ဟယ္ " " ဟာ " " ဖိနပ္ျပတ္သြားျပီ " " ငါ႔ဖိနပ္ စီးသြားေလ ေလေျပ ဖိနပ္ မပါရင္ နင္႔ဖ၀ါး ႏုႏုေလးေတြ နာကုန္လိမ္႔မယ္ " " သြားေသလိုက္ နင္ငါ႔ေနာက္လိုက္မလာနဲ႔ေနာ္ " ကြ်န္မလည္း ရွက္ရွက္နဲ႔ အေရွ႔က ခပ္သြက္သြက္သြား သူကလည္း ေနာက္ကေန အတင္းဖိနပ္လိုက္ေပးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ရုတ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ႏိုင္ျပီး ေတာ္ေတာ္လည္းရွက္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက လည္း အကုန္၀ိုင္းၾကည္႔ေနေတာ႔ ကြ်န္မလည္း ေတာ္ေတာ္ကို ရွက္မိတယ္။ ကြ်န္မရွက္လြန္းလို႔ ထူပူျပီးေတာ႔ ဘာလုပ္ရမွန္းကို မသိပါဘူး။ ေျခေထာက္ကလည္း တစ္ဖက္က ဖိနပ္နဲ႔ တစ္ဖက္က ေျခဗလာနဲ႔ ဆိုေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ကို ကသိကေအာက္ႏိုင္ပါတယ္။ စိတ္ထဲ မွာေတာ႔ဒင္းကို အမႈန္႔ေခ်ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ကို ေဒါသထြက္ေနတာ။သူလည္း ကြ်န္မေဒါအၾကီးအက်ယ္ကန္ေနျပီဆိုတာ သိေတာ႔ ဆက္လိုက္မလာေတာ႔ဘူး။ကန္တင္းလ္ေရာက္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက အားရပါးရေကာင္းခ်ီးေပးၾကပါတယ္။ ရီလိုက္ၾကတာမွ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ႔။ " ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ေလေျပရယ္ အလြဲတကာ႕ထိပ္ေခါင္နဲ႔ မွေတြ႕ရတယ္လို႔" တဲ႔။ ဒင္းေတာ႔လား ေနႏွင္႔ဦးေပါ႔။ ေနာက္တစ္ခါ လာလို႔ကေတာ႔ ေလေျပ႕အေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းသိေစရမယ္။



ဆက္ရန္