တစ္ခါတစ္ရံမွာ

တစ္ခါတစ္ရံမွာ...
ျဖစ္တည္မႈမရွိတဲ႔ အဆံုးကို...
ရည္ညႊန္းရာမဲ႔ ေျခအစံုနဲ႔...
ငါေလွ်ာက္လွမ္းေနမိတယ္...
တစ္ခါတစ္ရံမွာ...
ျခစားေနတဲ႔ အသည္းႏွလံုးကို...
ပိုက္ေထြးရင္း ငါေငးေနခဲ႔မိတယ္...
တစ္ခါတစ္ရံမွာ...
မဆံုႏိုင္တဲ႔ မ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္းကို...
အတင္းေပါင္းဘို႔ ငါၾကိဳးစားခဲ႔ဘူးတယ္...
တစ္ခါတစ္ရံမွာ...
လမ္းေဘးကပလက္ေဖာင္းမွာ...
ခပ္ေဟာင္းေဟာင္းဂစ္တာတလံုးနဲ႔...
ငါ႔ခံစားခ်က္ေတြ က်ရႈံးခဲ႔ဘူးတယ္...
တစ္ခါတစ္ရံမွာ...
ငါ႔ရင္ထဲက ခ်စ္တတ္တဲ႔...
ႏွလံုးသားတစ္စံုကို...
ခြဲထုတ္လို႔ လႊင္႔ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္...
ခ်စ္သူရယ္...

ျပန္လာေပးပါ

ယုယျခင္းကိုအေျခတည္...
ေမတၲာကို မဏၰိဳင္လုပ္လို႔...
သံေယာဇဥ္ကို ေႏွာင္ၾကိဳးတင္း...
ခ်စ္ျခင္းဆိုတာကို ငါျမတ္ႏိုးခ်ိန္မွာ...
ဘ၀ဟာ ပုဇြန္ဆီေရာင္သန္းတဲ႔...
ညေနခင္းေလးပါ...
ရာသီေတြအလီလီေျပာင္း...
ေႏြမွမိုး မိုးမွေဆာင္း...
သံုးရာသီခါခါေျပာင္းေတာ႔...
အခ်စ္ဆိုတဲ႔ အရာ...
ငါ႔ရင္ထဲက လစ္ထြက္သြားတာ...
ငါမသိလိုက္ခဲ႔ဘူး...
ခပ္ျပင္းျပင္းေလတစ္ခ်က္...
ေျခြလိုက္တဲ႔ သစ္ရြက္ေတြ ငါေငးရင္း...
တစ္စစ္စစ္နာလာမွ ငါသိလိုက္တာက...
ငါ႔ႏွလံုးသားမွာ အခ်စ္ေပ်ာက္ဆံုးေနပါလား..
တစ္ခါကေျပာဘူးတယ္...
သံေယာဇဥ္သာ အမိုးအကာျဖစ္ခဲ႔ရင္...
ျမတ္ႏိုးမႈဟာ အိမ္တိုင္ျဖစ္လို႔...
တြယ္တာျခင္းေလွကားထစ္ေတြနဲ႕...
အခ်စ္ေတြကာရံထားတဲ႔နံရံမွာ...
ယုယမႈျပတင္းေပါက္ေတြေဖါက္လို႔...
ေမတၱာနဲ႔ ေဆာက္တဲ႔အိမ္တဲ႔...
ခုေတာ႔လည္းေလ...
ယိုင္နဲ႕နဲ႔ရင္အစံု...
အခ်စ္မရွိစြာ ခုန္ေနရျပန္ေတာ႔...
ပံုသဏၰာန္က စက္ရုပ္နဲ႔မျခား...
အစုန္အဆန္ ငါသြားရမယ္႔ဘ၀ခရီးမွာ...
အခ်စ္ရယ္....
ၾကံဳရင္တစ္ေခါက္ ျပန္လာေပးပါကြာ...

လြမ္းတတ္ခဲ႔ျပီ

လြမ္းသူျမတ္ႏိုး...
လြမ္းပင္ပ်ိဳးသည္...
လြမ္းမိုးရြာေစြ...
လြမ္းပန္းေ၀လည္း...
လြမ္းလ်က္ပဲငါ...
လြမ္းေနပါသည္...
လြမ္းတတ္ခဲ႔ျပီ...
" ဒ႑ာရီ "

ႏွလံုးသားေပ်ာက္ဆံုးသူ

စီးက်စရာ မ်က္ရည္ေတြ မရွိေတာ႔ေလာက္ေအာင္ ငိုေၾကြးထားမိေတာ႔ မ်က္ရည္ခန္းေျခာက္လု ျဖစ္ေနတဲ႔ ရီေ၀ေ၀ မ်က္၀န္းတစ္စံုနဲ႔ မမိွတ္မသုန္ စိုက္ၾကည္႔ေနတဲ႔ ေနရာက စာေရးစားပြဲေပၚမွာ တင္ထားတဲ႔ သက္မဲ႔ျငိမ္သက္ေနတဲ႔ ပန္းႏုေရာင္ ဖိတ္စာေလးဆီကိုေပါ႔။ အဲဒီ စာအိတ္ေလးေပၚမွာေတာ႔ တသက္တာ မေမ႔ႏိုင္ေအာင္ စြဲလမ္းခဲ႔ရဘူးတဲ႔ ၀ိုင္းစက္စက္ လက္ေရးတစ္ခုနဲ႔ လွပေသသပ္စြာ ေရးထားတာက "ကိုမိုးၿမင္႔ အတြက္" တဲ႔။
တုန္ရီေနတဲ႔ လက္အစံုက မခိုင္းေစရပါဘဲနဲ႔ စာအိတ္ေပၚအလိုလို ေရာက္သြားမိတယ္။ "အို ငါဒီဖိတ္စာကို ဖတ္လို႔ေကာ ဒီ႔ထက္ပို ခံစားရတာဘဲ ရွိမွာဘဲ" စိတ္ထဲကေတြးလိုက္မိျပီး ဖိတ္စာကို အသာျပန္ခ်ထားလိုက္ ျပီးပင္ပန္းႏြမ္နယ္ ေနျပီျဖစ္တဲ႔ မ်က္လံုးအစံု ကိုအနားေပးဘို႔ အတြက္ မ်က္စိမွိတ္ျပီး ကုတင္ေပၚလွဲခ်လိုက္မိတယ္။ ရင္ထဲမွာေတာ႔ ၿခစားေနတဲ႔ ႏွလံုးသားတစ္စံု တစ္ျဖည္းျဖည္းပဲ႔အေၾကြမွာ တစ္စစ္စစ္နာေနေလရဲ႕။
ရုတ္တရက္ မနက္က ဖိတ္စာလာေပးရင္း ေျပာသြားခဲ႔တဲ႔ သက္ေကခိုင္ရဲ႕ စကားေတြ ျပန္ၾကားေရာင္လာတယ္။ 'ငါစိတ္မေကာင္းဘူး မိုးျမင္႔ သူ႕စိတ္ကို ငါအသိဆုံးပါ။ သူနင္႔အေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ငါသိတယ္။ အခု သူလက္ထပ္ရတာလည္း သူ႔အေမရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္မွာ သူ႔အေမျဖစ္ေစခ်င္တဲ႔ ဆႏၵကို သူ႕ႏွလံုးသားနဲ႔ ရင္းျပီး ျဖည္႔ဆည္းေပးလိုက္တာပါဟာ " " ဒါေၾကာင္႔မို႔ နင္ခိုးေျပးဘို႔ ေျပာတာကို လက္မခံတာေပါ႔ " " ဒါေပမယ္႔ ငါေသခ်ာ ေျပာရဲတာက သူနင္႔ကို သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာဘဲ" " ငါက ႏွစ္ဘက္စလံုးက အေျခအေနေတြကို သိေနတဲ႔လူဆိုေတာ႔ နင္႔ကိုလည္းသနားတယ္ သူ႕ကိုလည္းငါစာနာမိတယ္ မိုးျမင္႔"
ပါးျပင္ႏွစ္ဘက္မွာ ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားခ်ိန္သိလိုက္တာက ေျခာက္ခန္းလုျပီလို႕ ထင္ထားတဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ သူ႔အေၾကာင္းေတြးမိတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ထပ္မံစီးက်လာျပန္ျပီ ဆုိတာကိုေပါ႔။ " ေၾသာ္ တြယ္တာရယ္ ငါ႔ရင္ေတြကြဲျပီး ငါ႔အသည္းေတြ တစ္စစီေၾကြကုန္ပါျပီကြာ" "သက္ေကခိုင္ေျပာသြားတဲ႔ စကားေတြထဲက ေနာက္ဆံုးစကား တစ္ခြန္းကို သူအထပ္ထပ္ ၾကားေယာင္ေနမိတယ္" " ဒီမဂၤလာပြဲကို သူနင္႔ကို သိပ္လာေစခ်င္တယ္ မိုးျမင္႔။ နင္႔ကို ေနာက္ဆံုးေနနဲ႔ သူေတြ႔ခ်င္ ျမင္ခ်င္တယ္တဲ႕" " ငါဘာလုပ္ရမလဲ ငါ႔ခ်စ္သူရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေတာင္းတမႈကို ငါလိုက္ေလ်ာရမလား" " မိုးျမင္႔ မင္းခ်စ္သူ သူတစ္ပါးရင္ခြင္ထဲ ေရာက္သြားေအာင္ ကင္ပြန္းတတ္တဲ႔ အဲဒီလက္ထပ္ပြဲ ကိုသြားဖို႔ မင္းမွာ ခြန္အားရွိရဲ႕လား " ကိုယ္႔ကုိကိုယ္ ျပန္ေမးမိတယ္။ " အို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီမဂၤလာပြဲ သြားလို႔ ငါ႔ရင္ေတြကြဲအက္ ရင္ကြဲနာက်လို႔ ငါ႔အသက္ အဲဒီေနရာမွာတင္ ဖုတ္ကနဲ ေၾကြသြားပါေစ ငါသိပ္ခ်စ္ရတဲ႔ သူ႕ရဲ႕ေနာက္ဆံုး ေတာင္းဆိုမႈကို ငါ႕ရင္အကြဲခံျပီး ငါျဖည္႔ဆည္းေပးမယ္" ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ပိုင္ႏိုင္စြာ ခ်ျပီးတာန႔ဲ စားပြဲေပၚက ဖိတ္စာကုိ ယူဖတ္လိုက္တယ္။
ပန္းေရာင္စာအိတ္ ေလးထဲကဆြဲထုတ္ၾကည္႕လိုက္ေတာ႔ ဇာမဏီငွက္ႏွစ္ေကာင္ ပ်ံေနတဲ႔ ပံုနံေဘးမွာ ေဖာင္းၾကြေရႊေရာင္စာလံုးနဲ႔ ေရးထားတာက " ေဒါက္တာရဲရင္႔ ႏွင္႔ မတြယ္တာျမင္႔ျမတ္ တို႔၏ မဂၤလာ ဧည္႕ခံပြဲ " ရင္ထဲမွာ ဆစ္ခနဲ နာက်င္သြားတယ္။ " အို ဒီေလာက္ေတာ႔ ခံႏိုင္ရည္ရွိ ရမယ္ေလ " ကိုယ္႔ကုိကိုယ္ အားျပန္ေပးမိတယ္။ မဂၤလာအခ်ိန္နဲ႔ ေနရာကို တစ္ခ်က္ၾကည္႔လိုက္တယ္ ညေန၄:၃၀ Sedona Hotel ။ " မိုးျမင္႔မင္းခံႏိုင္ရည္ရွိရမယ္။

......................................................................................................................................................

ခန္းမထဲ၀င္လိုက္တာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ကို စာနာသနားစြာနဲ႔ စိုက္ၾကည္႔ေနတဲ႔ သက္ေကခိုင္နဲ႔ အံ႕ၾသေနတဲ႔မ်က္၀န္းတစ္စံုနဲ႔ စိုက္ၾကည္႔ေနတဲ႕ တြယ္တာ႔ေဖေဖ ဦးေအာင္ျမင္႔ထြန္း တို႔ရဲ႔ မ်က္၀န္း ေတြနဲ႔ အၾကည္႔ခ်င္းဆံုသြားတယ္။ " ေမာင္မိုးျမင္႔ မင္းလာတယ္ေနာ္ သမီးေလးသိရင္ေတာ႔ သိပ္၀မ္းသာမွာဘဲ " " မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဦးစိတ္မေကာင္းပါဘူးကြာ ခက္တာကသူ႔အေမ သူ႔ေရာဂါအေၾကာင္း မင္းလည္းသိပါတယ္ကြာ" " ဟုတ္ကဲ႔ ဦးကြ်န္ေတာ္အထဲ ၀င္ေတာ႔မယ္ " ဦးေအာင္ျမင္႔ထြန္း ေျပာမယ္႔စကားေတြကို ဆက္မၾကားလိုေတာ႔တာနဲ႔ စကားျဖတ္ျပီးအထဲကို ၀င္ခဲ႔လိုက္တယ္" ရိုင္းသလိုျဖစ္သြားရင္ ခႊင္႔လႊတ္ပါဦးရယ္ ကြ်န္ေတာ္႔ရင္ေတြ နာက်င္လြန္းလို႔ပါ။
" မိုးၿမင္႔ လာလာ နင္ထိုင္ဘို႔ ေနရာသီးသန္႔လုပ္ထားတယ္ " ငါထိုင္ဘို႔ ေနရာသီးသန္႔တဲ႔လား ဒါဆို ငါလာမယ္ဆိုတာ တြယ္တာၾကိဳသိေနတာေပါ႕။ " ေကခိုင္ ငါလာမယ္ဆိုတာ တြယ္တာသိေနတယ္ ဟုတ္လား " " သူကေတာ႔ သူ႔ေတာင္းဆိုခ်က္ကို နင္ျငင္းမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ႔ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ႔ နင္႔ကိုသူသိပ္ခ်စ္သလို နင္ကလည္း သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္လို႔တဲ႕ " " ေၾသာ္ တြယ္တာရယ္ "
ကြ်န္ေတာ္႔ဘို႔သီးသန္႔ခ်န္ထားတဲ႔ ေနရာေလးေရာက္ေတာ႔ ၀င္ထိုင္ရင္း ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ စားပြဲက စင္ျမင္႔နဲ႔ ကပ္လ်က္ သတို႔သမီးထိုင္မယ္႔ ဘက္ကထိပ္ဆံုးစားပြဲ။ ကြ်န္ေတာ္႔နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေရွ႕ႏွစ္၀ိုင္းေက်ာ္မွာေတာ႔ Wheel Chair ေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ႔ တြယ္တာ႔ေမေမ ေရာဂါသည္ ေဒၚစံပယ္ျမင္႔ျမတ္။ သူကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ကို ျမင္ဟန္မတူပါဘူး။ " ျမင္လည္း ဒီမဂၤလာခန္းမထဲမွာ အရွက္အကြဲခံျပီး သူဆြဲထုတ္ခိုင္းမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။
ေတြးေတာေနစဥ္မွာဘဲ အခါေတာ္ေပးတီးလံုးသံက ထြက္ေပၚလာတယ္။ " သူ သူ လာေတာ႔မွာပါလား " " တီးလံုးသံနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းမွာဘဲ သူတို႔စံုတြဲ ထြက္လာျပီေလ။ ဂါ၀န္ အျဖဴေရာင္၀မ္းဆက္နဲ႔ လွပေက်ာ႔ရွင္းတဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာေလးက နတ္သမီးေလးမ်ားလားထင္ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အရင္တုန္းက အျမဲတမ္းတက္ၾကြလန္းဆန္းေနတတ္တဲ႔ သူ႕မ်က္ႏွာေလး အျမဲလိုလို ၿပံဳးေနတတ္တဲ႔ ျပံဳးအလွပိုင္ရွင္ေလး အခုေတာ႔ ျငိဳးေရာ္ေနပါလား။ ဟန္လုပ္ျပီးျပံဳးေနေပမယ္႔ ဒီအျပံဳးရဲ႕ ေနာက္မွာ ေၾကကြဲမႈေတြ တြဲလ်က္ပါလာတာကို ကြ်န္ေတာ္ခံစားလို႔ ရေနတယ္ေလ။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ " မင္းကို ေနာက္ဆံုးျမင္ေတြ႔ခြင္႔ရတဲ႔ ဒီေန႔ေလးမွာ မင္းဟာ အစြမ္းကုန္လွေနပါတယ္ တြယ္တာ " ဒီလို နဲ႔စင္ျမင္႔နားနီးလာေတာ႔ သူကြ်န္ေတာ္ရွိတဲ႔ စားပြဲဆီကို ေမွ်ာ္လင္႔တၾကီးလွမ္းၾကည္႔တယ္။ ရုတ္တရက္ သူ႔မ်က္လံုး ေတြအေရာင္လက္သြားတာ ကြ်န္ေတာ္ ျမင္လိုက္တယ္။ သူကြ်န္ေတာ္႔ကို ျမင္သြားျပီေလ။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ ေတာက္ပတဲ႔ အျပံဳးတစ္ခု ဖ်တ္ကနဲေပၚလာတာ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ " ေၾသာ္ တြယ္တာရယ္ " ဒီအျပံဳးက ကြ်န္ေတာ္႔ တသက္တာ ေမ႔မရႏိုင္တဲ႔ အျပံဳးေလးပါဘဲ။
စင္ျမင္႔ေပၚေရာက္ျပီးထိုင္ျပီးတာနဲ႔ သူကြ်န္ေတာ္႔ ဘက္ကို စိုက္ၾကည္႔ေနတယ္။ သူ႔မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲေနပါလား။ မဂၤလာၾသဘာဖတ္ၾကားျပီးတဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔ အေကြ်းအေမြးစျပီေပါ႔ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ သက္ေကခိုင္ အနားကို ေရာက္လာတယ္။ "မိုးျမင္႔ ဒါနင္႔အတြက္" သူလာေပးတဲ႔ဟာကို ၾကည္႔လိုက္မိတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္အရမ္းအံၾသသြားခဲ႔တယ္။ ဒါ ဒါ ငါေသာက္ေနက်ခြက္ေလးပါလား။ သူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္သူ ဘ၀မွာ သူကြ်န္ေတာ္႔ကို အျမဲေဖ်ာ္တိုက္ခဲ႔တဲ႔ ေကာ္ဖီခြက္ေလးေလ" " ေရာ႔ ဒါနင္႔အတြက္ စာ " " သူနင္လာခဲ႔ရင္ေသာက္ဘို႔ ဆိုျပီး သူကိုယ္တိုင္ မဂၤလာ၀တ္စံု မလဲခင္ ေဖ်ာ္ျပီး ငါ႔ကို ေပးခဲ႔တာ " ေမသက္ခိုင္ေပးတဲ႔ ေကာ္ဖီခြက္ေလးနဲ႔ စာေလးကို ကြ်န္ေတာ္လွမ္းယူလိုက္တယ္။ တုန္ေနတဲ႔ လက္အစံုက စာကို ဖြင္႔ဖတ္လိုက္မိတယ္။ "ကို႔ အတြက္ တြယ္တာကိုယ္တိုင္ ေနာက္ဆံုး အေနနဲ႕ ေဖ်ာ္ေပးလိုက္တယ္ကို " ကြ်န္ေတာ္႔ ေခါင္းထဲ မိုက္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ တင္းထားတဲ႔ ရင္အစံု ပြင္႔ထြက္လို႔ ေၾကြကုန္ျပီ ထင္တယ္ တြယ္တာရယ္။ မ်က္၀န္းအိမ္မွာ ႏွလုံးသားက လွ်ံထြက္လာတဲ႔ ႏွလံုးေသြးစက္ေတြ မ်က္ရည္အျဖစ္နဲ႔ အသြင္ေျပာင္းျပီး စီးဆင္းလာၾကျပန္ျပီေလ။ " မိုးျမင္႔ သတိထားအံုးေလ ခန္းမထဲမွာ " " တြယ္တာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနလိမ္႔မယ္ " သက္ေကခိုင္ သတိေပးစကားေၾကာင္႔ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ကို ျပန္တင္းလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္မ်က္ရည္က်တာကို တြယ္တာ႔ကို မျမင္ေစခ်င္ဘူးေလ။
ေကာ္ဖီခြက္ေလးကို တယုတယကိုင္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေသာက္လိုက္မိတယ္။ ခ်စ္သူက ကြ်န္ေတာ္႔ အၾကိဳက္ကို သိျပီးသားေလ။ ေကာ္ဖီဟာ အပိုအလိုမရွိ ကြ်န္ေတာ္႔ အၾကိဳက္နဲ႔ ကြက္တိပါဘဲ။ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္လွမ္းၾကည္႔မိလိုက္တယ္။ သူကြ်န္ေတာ္႔ကို တစ္ခုခုေမးခ်င္တဲ႔ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ လွမ္းၾကည္႔ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္သိလိုက္တယ္။ အရင္ဆို သူေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးျပီးတိုင္း "ဘယ္လိုေနလဲကို ေသာက္လို႔ေကာင္းရဲ႕လား" " တြယ္တာေဖ်ာ္တာ ၾကိဳက္ရဲ႕လား " လို႔ေမးေနၾကေလ။ အခုလည္းသူ ကြ်န္ေတာ္႔ကို ေမးခ်င္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကိုၾကည္႕ျပီး လက္မေထာင္ျပလိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာ ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ေလး ျပံဴးသြားတယ္။ ျပီးေတာ႔ သူ႔မ်က္၀န္းအိမ္ကေန မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာတာကို လူေတြမျမင္ေအာင္အသာေလး သုတ္လိုက္တာကို ျမင္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ႔မွ အငိုစြက္ေနတဲ႔ မ်က္လံုး ေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ကိုျပံဳးျပတယ္။ ကြ်န္ေတာ္မသိမသာ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိတယ္။
မဂၤလာပြဲျပီးလို႔ ျပန္ၾကတဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔ သူတို႔အ၀မွာ ဧည္႕သည္ေတြကို ႏႈတ္ဆက္ေနၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္သူ႔နားကို ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ သူကြ်န္ေတာ္႔ကို ေဆြးေဆြးျမည္႕ျမည္႕ ၾကည္႕ေနတယ္ေလ။ ျပီးေတာ႔ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရင္း ကြ်န္ေတာ္႔လက္ထဲကို စာေလးတစ္ေစာင္မသိမသာ ထည္႕ေပးလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ သူ႔ကို ခဏစိုက္ၾကည္႕ေနမိတယ္။ သူ ေကာ ကြ်န္ေတာ္႔မ်က္၀န္းမွာပါ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလို႔ေပါ႔။ ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘာစကားမွမေျပာျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ေျပာစရာမလိုေအာင္လည္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ခံစားခ်က္ကို တစ္ေယာက္မ်က္၀န္းမွာ ျမင္ေနရတယ္ေလ။ " တြယ္တာေရ မင္းကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ခဲ႕ပါတယ္"
အျပန္လမ္းမွာ တြယ္တာေပးလိုက္တဲ႔စာေလးကို ကြ်န္ေတာ္ဖြင္႔ဖတ္လိုက္တယ္။ " ကို ကိုတြယ္တာ႔ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာ တြယ္တာ သိပါတယ္ တြယ္တာ႔မဂၤလာ ပြဲကိုလာဘို႔ ကုိ႔ႏွလံုးသား ဘယ္ေလာက္နာၾကင္စြာ စေတးခဲ႔ရတယ္ ဆိုတာတြယ္တာသိပါတယ္။ တြယ္တာလည္းကိုနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားရပါတယ္ကို။ ကို႔ ကို တြယ္တာေျပာခ်င္တာက ကို႔ဘ၀ကို တြယ္တာ႔ေၾကာင္႔ မနစ္မြန္းပါေစနဲ႔ကို။ ကို႔ဘ၀ ကုိျမင္႔သထက္ျမင္႔ေအာင္ၾကိဳးစားပါေနာ္ကို။ ကို႔ကို တြယ္တာစိတ္ခ် ပါရေစေနာ္ကို။ ကို႔ ကို တြယ္တာ ရင္နင္႔ေအာင္ ့ျမတ္ႏိုးစြာခ်စ္ပါတယ္ကို။ ကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ၾကိဳးစားႏိုင္ပါေစ.......တြယ္တာ " တြယ္တာရယ္ ကို႔ရင္ထဲကို ၀င္ၾကည္႕လွည္႕ပါအံုးကြာ။
မဂၤလာပြဲက အျပန္မွာ ကြ်န္ေတာ္သတိထားမိလိုက္တာကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ ရင္ထဲမွာ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္သြားတာပါဘဲ။ ဘာေၾကာင္႔လည္းဆိုေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ ႏွလံုးသားေပ်ာက္ဆံုးခဲ႕ျပီေလ။

ေက်ာက္ခဲလိုမာပါေစ

ဘ၀ဆိုတ႔ဲလမ္း ငါေလွ်ာက္လွမ္းရင္း
တစ္ခ်ိန္တစ္ေကြ႔မွာ ငါေတြ႔လိုက္တယ္
ငါ႔ေရွ႕တူရႈမွာ သူေလွ်ာက္လာခဲ႔တယ္ေလ...
လမင္းလို၀င္းပမ်က္ႏွာထား
့ၾကယ္စင္လိုေတာက္ပတဲ႔မ်က္လံုး
မိုးတိမ္လိုလြင္႔ေမ်ာေနတဲ႔ဆံႏြယ္
အို ငါထင္မွားမိတယ္ သူဟာ
ထုဆစ္မႈမွားတဲ႔ နတ္သမီးတပါးလား...
မႈိင္ေတြလို႔ေငးေမာ
ေတြးေတာရင္းငါေငးလို႔
ဗေလာင္ဆူတဲ႔ ႏွလံုးအစံု
ရူးသြပ္စြာ ခုန္သံၾကားေတာ႔
ေအာ္ သူသေဘာက်ေနပါလား...
ဒီလိုနဲ႔ဘဲ ငါ႔နံေဘးထံပါး
သူျဖတ္ေက်ာ္သြားခဲ႔ပါလား...
ငါ႔ရင္မွာ လစ္ဟာလို႔
ဟင္းလင္းျဖစ္ ငါ႔ႏွလံုးသား
ခ်စ္ျခင္းအားကို ငါမတြန္းလွန္ႏို္င္လို႔
ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းစိတ္နဲ႔ သူရွိရာ
ငါရိပ္ခနဲ ၾကည္႔လိုက္ေပမယ္႔
စိတ္ထဲသိလိုက္တာက
သူငါ႔ကို ေက်ာခိုင္း
သူဦးတည္ရာ သူ႔လမ္းေၾကာင္း
သူဆက္လို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႔ျပီေလ...
သူလညး္လူ ငါလညး္လူ
လူလူခ်င္း တူပါေပသည္
သို႔ေသာ္လည္း
ငါ႔အသည္း ေက်ာက္ခဲလိုမမာတာ
ငါသိပ္စိတ္နာတယ္ သူငယ္ခ်င္း...

ခ်စ္တယ္

ခ်စ္လို႔ ခ်စ္တယ္...
ခ်စ္တယ္ ေျပာလညး္...
ခ်စ္တဲ႔ စိတ္က ခ်စ္တာဘဲမို႔...
ခ်စ္တယ္ လို႔ဘဲ ေျပာလိုက္မယ္...

မိဘေက်းဇူးကို ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ႔ျခင္း

ဒီေန႔ အလုပ္က ျပန္ေရာက္လို႔ေရခ်ိဳး ၀မ္းေရးျဖည္႔တင္းျပီး blogမွာတင္ဘို႔ postတစ္ခုေရးမယ္ ဆိုျပီးcomputerဖြင္႔လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ႔မွ Postမေရးခင္ emailစစ္လိုက္ ဦးမယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္နဲ႕ စစ္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အမက forwardလုပ္ ထားတဲ႔ when i become old ဆိုတဲ႔ emailကုိ ဖတ္လိုက္မိတယ္ ဆိုရင္ဘဲအစတည္းက အိမ္ကိုလြမ္းတဲ႔ စိတ္ျဖစ္ေနတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ပိုလို႔ေတာင္ လြမ္းလာမိတယ္။ အခုလို မိသားစု နဲ႔ေ၀းကြာျပီး တစ္ေျမ တစ္ရပ္ျခားမွာ ေနရမွဘဲ မိဘရဲ႕ တန္ဘုိးကိုနား လည္လာမိတယ္။ မိဘအိမ္မွာေနတုန္းက ဘာမွပူပင္ စရာမလို မနက္ အိပ္ရာထတာနဲ႕ ေကာ္ဖီနဲ႔ မုန္႔က အဆင္သင္႔။အ၀တ္အစား ဆုိရင္လညး္ေလွ်ာ္ျပီးသား မီးပူတိုက္ ျပီးသား အဆင္သင္႔။ ေအာ္ အခုမ်ားေတာ႔ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ အကုန္လုပ္ေနရတယ္ ေမေမ။ မိဘအိမ္မွာ ဆို အလုပ္က ျပန္လာတာနဲ႔ ေရခ်ိဳးျပီး ထမင္းစားပြဲ၀င္ထိုင္လိုက္ ရုံနဲ႕ ခူးျပီးသား ထမင္းပြဲ ကအဆင္သင္႔။ အေမရယ္ အေမ႔ လက္ရာေလး ကိုလြမ္းလိုက္တာ။ ေအာ္ေမေမ႔ ေမတၲာၾကီးမား လွပါလား။


အလုပ္ကျပန္လာတဲ႔ အခ်ိန္တိုင္းမွာ "သား မင္းအလုပ္က အဆင္ေျပလား" လို႔အျမဲတမ္းေမးတတ္တဲ႕အေဖ႔စကားသံကိုလြမ္းတယ္
္အေဖ။ အခုေတာ႔ အလုပ္ကျပန္လာရင္ ဆီးၾကိဳေနတတ္တာက ေသာ႔ခတ္ထား တဲ႔တံခါးၾကီးပါလား။ ဘယ္အရာကို ဘယ္လိုလုပ္ရ မယ္ ဘယ္အလုပ္ကို ဘယ္လို ၾကိဳးစားရမယ္ လို႔အျမဲတမ္းသြန္သင္ဆံုးမတတ္တဲ႔ အေဖ႔ရဲ႕ ဆုံးမစကားေတြ ကိုလြမ္းတယ္အေဖ။ တစ္ေလာကလံုး မွာကြ်န္ေတာ္အေလးစားဆံုးက ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႕အေဖပါ။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ထဲကစြဲျမဲစြာခံယူသတ္မွတ္ထားတဲ႔သူရဲေကာင္း
ကလည္း အေဖပါ အေဖ။ အခုလို အေဖနဲ႔ေ၀းေနခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္သိလိုက္ တာတစ္ခုရွိတယ္အေဖ။ အဲဒါကအေဖ႔ ေက်းဇူးၾကီးမား လိုက္တာ။


ဖ၀ါးလက္ႏွလံုး ပခံုးလက္ႏွစ္သစ္ ဆိုတဲ႔အရြယ္ကေန ယေန႔ လူလားေျမာက္ၾကီးျပင္းလာတဲ႔ အခ်ိန္အထိ ေကြ်းေမြး ျပဳစုေစာင္႔ေရွာက္ လာတဲ႔ ၾကီးမားလွတဲ႔ မိဘႏွစ္ပါးရဲ႔ အနႏၲေမတၲာေစတနာ ေတြကိုသားေလ ဘယ္ေသာအခါမွ မေမ႔ခဲ႔ပါဘူး။ အသက္အရြယ္ၾကီးရင္႔လို႔ ဇရာရဲ႕ အေရးအေၾကာင္းေတြ ထင္ဟပ္ေနေပမယ္႔ သားအတြက္ေတာ႔ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ မ်က္ႏွာဟာအျမဲတမ္း က်က္သေရ အေပါင္းနဲ႔ ျပည္႔စံုလို႔ လွေနပါတယ္ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ။

မုန္းတီးမိတဲ႔ ကံ

ေဒါသထြက္တယ္..မုန္းတီးမိတယ္...
အၿမဲတမ္းလဲြေနတဲ့ ကံကို နားရင္းအုပ္ခ်င္တယ္.......
ဘာပဲလုပ္လုပ္ အစုပ္ပလုပ္ နဲ႔ငုတ္တုတ္ပဲ....
လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ အကုန္လံုးကငါ့အတြက္ .....
အေႏွာက္အယွက္ေတြပါ္လား~~~

စာဖတ္သူ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား အႏူး အညြတ္ေတာင္းပန္ၿခင္း

အခုတစ္ေလာအလုပ္ေတြကမ်ားPressureေတြကလညး္ေပးလိုက္တာေတာက္ေလွ်ာက္...ဒီၾကားထဲမုန္တိုင္းက၀င္
ေမႊျပန္ေတာ႔ မိသားစုေတြ အေပၚမွာ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ၀င္ စိတ္ေတြက ေယာက္ယက္ခတ္လို႔ စာေရးတဲ႔ ဘက္ကိုအာရံု ကမ၀င္စား... ေရးမယ္ လို႔ၾကံျပန္ေတာ႔ လညး္ေခါင္းထဲက ဘာမွထြက္မလာ ဒီလိုနဲ႔ဘဲ မိုးျမင္႔တိမ္ ဟာလညး္ post အသစ္ေတြ ဆိတ္သုဥ္းလို႔ သံုည လံုးလံုး ဘ၀နဲ႔ ရက္အတန္ၾကာ အက်ည္းတန္ေနခဲ႔ ရပါတယ္..
အဲဒီအတြက္ ကြ်န္ေတာ္႔ blog ေလးကို ၀င္ေရာက္ဖတ္ရႈ အားေပးၾကတဲ႔ စာဖတ္သူ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးကို အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ႔ အျမဲတမ္း လြဲမွား မႈေတြနဲ႔ ၾကံဳေတြ႔ ေနတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ ကံကို စိတ္နာစြာ နဲ႔ "မုန္းတီးမိတဲ႔ ကံ" ဆိုတဲ႔ ကဗ်ာေလး နဲ႔ ျပန္လည္အသက္သြင္း လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ လညး္ post ေတြတင္ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားသြားပါမယ္။





စာၾကြင္း။ ။ အစကေတာ႔ "ႏွလံုးသား ေပ်ာက္ဆံုးသူ" ဆိုတဲ႔ ၀တၴဳတို ေလးတင္ဘို႔ပါ.. ဒါေပမယ္႔ အဲဒီ ၀တၴဳတို ေလးျပီးလုျပီးခင္ အခ်ိန္မွာဘဲ စက္က encoding လုပ္တာ မွားျပီး ေရးထားသမွ် စာေတြ အကုန္ေပ်ာက္ကုန္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကုိယ္ေရးထားတဲ႔ ၀တၴဳတို ေလးကို ႏွေမ်ာတာနဲဲ႔ ျပန္တင္လို႔ ရေအာင္ ၾကိဳးစား ရွာေဖြပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မရေတာ႔ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ greengirl ဆီကို ေမးမယ္ဆိုျပီး လွမ္းဆက္သြယ္ ပါေသးတယ္။ ကံဆိုး ခ်င္ေတာ႔ အဆက္အသြယ္ မရခဲ႔ပါဘူး။ အဲဒီ အတြက္ "မုန္းတီးမိတဲ႔ ကံ" ဆို
တဲ႔ ကဗ်ာေလး နဲ႔ ဘဲျပန္လည္ အသက္သြင္းလိုက္ပါတယ္။ မတင္ျဖစ္လိုက္တဲ႔ "ႏွလံုးသား ေပ်ာက္ဆံုးသူ" ဆိုတဲ႔
၀တၴဳတိုေလးကိုေတာ႔ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ျပန္တင္ေပးပါ႔မယ္။