Wednesday, November 26, 2008

တိမ္ညိဳေတြျပိဳသြားတဲ႔ေကာင္းကင္

ငါဆိုတဲ႔ေကာင္က ပြင္႔လင္းတယ္
ေကာင္းကင္ကလည္း ရဲတင္းစြာေျဖတယ္
ပြင္႔လင္းတာ ရွက္စရာမဟုတ္သလို
ရဲတင္းတာကလည္း ကလက္တာမဟုတ္ဘူး
ဓါးတစ္ေခ်ာင္းမွာေတာင္ ဓါးရိုးနဲ႔ ဓါးေႏွာင္ရွိခဲ႔ရင္
ဘ၀ဆိုတာမွာလည္း အဆိုးနဲ႔အေကာင္းဆိုတာရွိစျမဲဘဲ.....

မင္းလည္း မင္းလမ္းေလွ်ာက္တဲ႔ခ်ိန္
ငါလည္း ငါ႔လမ္းငါေလွ်ာက္လို႔ေပါ႔
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ရင္ေတာ႔
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းလ်က္ျပန္လာႏိုင္တယ္
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြ အသက္ဆက္သေရြ႕ ေပါ႔.....


တစ္ေနရာမွာ ရာဇာျဖစ္ရင္
တစ္ေနရာမွာ ျပာတာျဖစ္တယ္
ဒီေတာ႔........ငါက
ဘယ္ေနရာမွာရာဇာျဖစ္လို႔
ဘယ္ေနရာမွာျပာတာျဖစ္သလဲ.....

ရာဇာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ျပာတာဘဲျဖစ္ျဖစ္
အခ်စ္ဆိုတဲ႔ သစ္ပင္ရွင္ေနသေရြ႕
ငါ႔ ေကာင္းကင္က မိုးမခ်ဳပ္ဘူး
ရဲရဲေတာက္တဲ႔ ငါ႔ေသြးေသာက္ကဗ်ာေတြကလည္း
ငါ႔ရင္မွာ ျဖိဳးေမာက္တုန္းဘဲ.....

ကဗ်ာကိုေသာက္ ကဗ်ာကိုစား
ကဗ်ာေတြသာ ၾကီးထြားတဲ႔ရင္ခြင္မွာ
ကဗ်ာသစ္ပင္ေတြ အျမစ္တည္ေနသမွ်
ငါ႔ကမၻာကို ငါ႔ကဗ်ာနဲ႔တည္ေဆာက္မယ္
အဲဒီ႔အတြက္ ေကာင္းကင္တစ္ခုကိုငါေရာက္ခဲ႔တယ္.....

တိမ္ဆိုတာေပါ႔ပါးတယ္ လြတ္လပ္တယ္
တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ဆိုတယ္
ပံုသ႑ာန္ေျပာင္းလြယ္ ေပ်ာက္ျပက္လြယ္တဲ႔
ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ငါကေတာ႔တိမ္ေတြကိုခ်စ္တယ္.....

တစ္ခ်ိန္က အခ်စ္ဆိုတာကိုျပက္ရယ္ျပဳလို႔
မင္းတိမ္ေတြညိဳခဲ႔ရသလို
ငါ႔တိမ္ေတြလည္း ငိုခဲ႔ရတယ္.....

ခု ငါတိမ္ညိဳေတြကင္းလို႔ လင္းထင္းတဲ႔ေကာင္းကင္မွာ
ငါ႔ကဗ်ာေတြကို ေမာင္းႏွင္ရင္းငါေသမယ္
ဒါဟာ ငါ႔ယံုၾကည္ခ်က္ ငါ႔သံဓိဌာန္
ကဗ်ာေတြက ငါ႔ရင္ခုန္သံ.....

ငါ႔လက္ေတြသန္ေနသမွ်
ငါ႔ကမၻာမွာ ကဗ်ာေတြရွင္သန္ေနေစရမယ္
အလင္းႏွစ္ေတြ မျပန္သေရြ႕
ဒီေကာင္းကင္မွာ ငါေပ်ာ္ေမြ႕မယ္
ကဗ်ာကိုအသက္သြင္း ေမွာ္၀င္တဲ႔စုတ္ခ်က္သြင္းလို႔
ဒီေကာင္းကင္မွာဘဲ ကဗ်ာေတြကို
ငါ႔လက္နဲ႔ ခင္းက်င္းခဲ႔ဦးမယ္.....

ငါဆိုတဲ႔ေကာင္က ပြင္႔လင္းတယ္
ေကာင္းကင္ကလည္း ရဲတင္းစြာေျဖတယ္
အလင္းေတြမင္းေရွ႔ေရာက္တာ
တိမ္ညိဳေတြ ေပ်ာက္လို႔တဲ႔ေလ.....

ကဗ်ာေတြကလည္း ငါ႔ကိုေျပာၾကတယ္
မင္းရဲ႕ေန႕ရက္ေတြ တိမ္ညိဳကင္းလို႔
လင္းခဲ႔ျပီ ကဗ်ာဆရာတဲ႔.....

ငါ႔ကဗ်ာေတြက ေျပာတဲ႔စကား
ငါ႔ရင္ခြင္က ၾကားတဲ႔အခ်ိန္
ငါကဗ်ာေရးသီတဲ႔ ငါ႔ေကာင္းကင္ၾကည္ၾကည္ကို
အမည္တစ္ခု ေပးခဲ႔တယ္ အဲဒါ
"တိမ္ညိဳေတြျပိဳသြားတဲ႔ေကာင္းကင္"



စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ

မုိးျမင္႔တိမ္

10 comments:

ရႊန္းမီ said...

"၀ုန္း"
တိမ္ညိဳမ်ား လန္႔ျပိဳသြားသံ ...

Eaindra said...

ေကာင္ေလးေရ...

ေရႀကီးလႊမ္းလႊမ္း၊ မီးႀကီးေလာင္ေလာင္
ကမၻာတစ္ခုပ်က္လို႔ ေနာက္ ကမၻာသစ္တည္ၾကရင္
အဲဒီ့ကမၻာကို ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ ျပန္စမယ္။

အိဲႏၵာ

thihanyein said...

ပက္စက္တယ္ဗ်ာ **ကဗ်ာေကာင္းခ်က္ကေတာ့**
စာေၾကာင္းတိုင္း **စာပိုဒ္တိုင္း အရသာရွိတယ္**ဖတ္ရတာ**
သတင္းႏွင့္နည္းပညာေခတ္ၾကီးၿပီးရင္**
ကဗ်ာေခတ္မလာဘူးလို႔**
ဘယ္သူေၿပာႏိုင္လဲ**
ရနံသစ္(၁၉၉၉)

အိုင္လြယ္ပန္ said...

ေကာင္းဗ်ာ.......
ခ်ီးယားစ္...

Unknown said...

ဟုတ္၏။ မွန္၏။
ပြင္႔လင္းတာ ရွက္စရာမဟုတ္သလို
ရဲတင္းတာကလည္း ကလက္တာမဟုတ္ဘူး
ဓါးတစ္ေခ်ာင္းမွာေတာင္ ဓါးရိုးနဲ႔ ဓါးေႏွာင္ရွိခဲ႔ရင္
ဘ၀ဆိုတာမွာလည္း အဆိုးနဲ႔အေကာင္းဆိုတာရွိစျမဲဘဲ....

GreenGirl said...


တစ္ေနရာမွာ ရာဇာျဖစ္ရင္
တစ္ေနရာမွာ ျပာတာျဖစ္တယ္
ဒီေတာ႔........ငါက
ဘယ္ေနရာမွာရာဇာျဖစ္လို႔
ဘယ္ေနရာမွာျပာတာျဖစ္သလဲ.....

ရာဇာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ျပာတာဘဲျဖစ္ျဖစ္
အခ်စ္ဆိုတဲ႔ သစ္ပင္ရွင္ေနသေရြ႕
ငါ႔ ေကာင္းကင္က မိုးမခ်ဳပ္ဘူး
ရဲရဲေတာက္တဲ႔ ငါ႔ေသြးေသာက္ကဗ်ာေတြကလည္း
ငါ႔ရင္မွာ ျဖိဳးေမာက္တုန္းဘဲ.....


လြမ္းစရာျဖစ္ေအာင္ လုပ္တယ္ း((
ဟဲဟဲ... စတာပါ
အိမ္သဟ္ဖြင့္တဲ့ ကဗ်ာကလည္း အလန္းပဲကိုးးးး
ဆက္ေရးပါ ကဗ်ာဆရာ...အားေပးခ်က္ပါ

ညီအကိုမ်ား said...

ငါ႔လက္ေတြသန္ေနသမွ်
ငါ႔ကမၻာမွာ ကဗ်ာေတြရွင္သန္ေနေစရမယ္
အလင္းႏွစ္ေတြ မျပန္သေရြ႕
ဒီေကာင္းကင္မွာ ငါေပ်ာ္ေမြ႕မယ္
ကဗ်ာကိုအသက္သြင္း ေမွာ္၀င္တဲ႔စုတ္ခ်က္သြင္းလို႔
ဒီေကာင္းကင္မွာဘဲ ကဗ်ာေတြကို
ငါ႔လက္နဲ႔ ခင္းက်င္းခဲ႔ဦးမယ္.....

ေကာင္းတယ္ဗ်ာ..

မိုုးၾကယ္

Anonymous said...

***မင္းလည္း မင္းလမ္းေလွ်ာက္တဲ႔ခ်ိန္
ငါလည္း ငါ႔လမ္းငါေလွ်ာက္လို႔ေပါ႔
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ရင္ေတာ႔
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းလ်က္ျပန္လာႏိုင္တယ္
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြ အသက္ဆက္သေရြ႕ ေပါ႔.....***

ၾၾၾကိ ုက္သြားပီ..ဒါေပမယ့္
ဒို့ကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ဘူး :P

အိပ်မက်ရှင် said...

ေကာင္းကင္တစ္ခင္းမွာ တိမ္ညိဳေတြ အဆုပ္လိုက္အဆုပ္လိုက္ပြင့္ေနတာ
ပြင့္လင္းမႈ ေရေလာင္းလို႕လား .... ရဲတင္းမႈ ေပါင္းသင္လို႕လား ... ေျပာျပလိုက္ပါဗ်ာ ရင္ဘတ္ဟင္းလင္းနဲ႕
ဟုတ္တယ္ ... အဆိုးနဲ႕ အေကာင္းကို ဆုတ္ကိုင္ၿပီး ႏွလံုးသားထဲ ထုတ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္ ထိုးတဲ့သူက ကံၾကမၼာ ...
ကမၻာႀကီး လံုးတာကို ယံုခဲ့ရင္ ျပန္္ဆံုမယ္ ...
ေက်ာျခင္းခိုင္းဖို႕ေတာ့ လိုပါမယ္ ...
အခ်စ္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ရာထူးမလိုဘူး ... ၾကမ္းတစ္ေျပးခံုတစ္ညီ
အားလံုးဟာ ခံစားမႈရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ႐ွိမယ္
ကဗ်ာေတြအတြက္ေတာ့ အလုပ္လုပ္ ...
မိုးလင္းလို႕ တံခါးဖြင့္လိုက္ရင္ တိမ္ညိဳတစ္ပုဒ္နဲ႕ ကဗ်ာတစ္ဆုပ္ကို ေမွ်ာ္ေနတဲ့သူ
တိမ္ဆိုတာ နဂိုကတည္းက ေငြ႕ရည္ေတြျပည့္ေနခဲ့သလိုပဲ
ကဗ်ာဆရာဟာလည္း မ်က္ရည္၀ဲတတ္တာ မဆန္း ပါဘူး
ေဟာ ... ၾကားရတယ္
ရင္ခုန္သံ ကဗ်ာရင္ခုန္သံ... အသက္သြင္းပါေတာ့လို႕ အေစာက ေအာ္ေနခဲ့တဲ့ကဗ်ာေတြလား ... ျပန္ေတာ့ မႏႈတ္လိုက္ပါနဲ႕
ေနာက္ဆံုး တိမ္ညိဳေတြ ၿပိဳသြားတဲ့ေကာင္းကင္ထဲ
ကံၾကမၼာရဲမယ့္ ကဗ်ာဆရာပဲ ႐ွိေနမယ္ ...
ဟုတ္တယ္ ... ။


ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္

ၾကယ္ျပာ said...

သေဘာက်တဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေလးမို႔ စိတ္၀င္တစားဖတ္သြားပါတယ္ ... သိပ္ေကာင္းတဲ႔အေတြးနဲ႔အေရးကုိ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္ ...အႀကိဳက္ဆံုးအပုိဒ္ေလးက

“ငါဆိုတဲ႔ေကာင္က ပြင္႔လင္းတယ္
ေကာင္းကင္ကလည္း ရဲတင္းစြာေျဖတယ္
အလင္းေတြမင္းေရွ႔ေရာက္တာ
တိမ္ညိဳေတြ ေပ်ာက္လို႔တဲ႔ေလ.....”

Template by - Abdul Munir